Zuurstofmasker door Margriet

Het zuurstofmasker in het vliegtuig draagt een hele wijze les in zich, ontdekt Margriet.

Het is maandagochtend en ik zit achter mijn bureau. Ik heb nu al voor drie dagen werk voor me liggen. Tegenover me zit mijn collega.  Na kort het weekeinde te hebben besproken, vraagt ze me of ik haar kan helpen, ze heeft een deadline en is bang het niet te redden. Het zweet breekt me uit… nog meer werk! Nee, zeggen vind ik moeilijk, want zij staat ook altijd voor mij klaar. Haar telefoon gaat en dat geeft mij de tijd een antwoord voor te bereiden. Ondanks de drukte sta ik mezelf toe heel even te dagdromen. 

Ik ga terug naar het begin van mijn carrière. Net van school, wilde ik wat van de wereld zien. Ik besloot als stewardess aan de slag te gaan. Europese en intercontinentale vluchten, deed ik. Dat was toen heel leuk. Je deed een vlucht, vaak naar een leuke bestemming en beleefde daar allerlei avonturen. Na de vlucht was je klaar. Het was afgerond. Je nam geen stress mee. Hoe anders was dat nu soms.  Het werk kon zich behoorlijk opstapelen. 

Zuurstofmasker opzetten!

Op de Europese vluchten demonstreerden we altijd stoelriem, zwemvest en zuurstofmasker. Terwijl je imiteerde dat het gele kapje uit de bagagebak viel, liet het passenger information system de passagiers weten, vooral eerst zelf het zuurstofmasker op te zetten, alvorens anderen te helpen. Logisch eigenlijk, want als de luchtdruk wegvalt  en je krijgt geen zuurstof, dan val je flauw en valt er niets te helpen. 

De klik van de hoorn van mijn collega brengt me terug naar het heden. ‘Nou’? Vraagt ze. ‘Kun je me helpen’? In gedachten zet ik mijn zuurstofmasker op. Ik krijg lucht en denk direct helderder. ‘Ik heb het daar vandaag te druk voor, maar ik kan je donderdag helpen’, hoor ik mezelf zeggen. ‘O, dat zou fijn zijn, zegt mijn collega’. Was dit nou zo moeilijk denk ik bij mezelf. Eerst aan jezelf denken en dan pas anderen helpen. En ik ben dankbaar voor de les die ik jaren geleden geleerd heb. 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

2