Zomaar op een ochtend
Een ode aan spinnenwebben
Vanmorgen liep ik al vroeg met de hond te wandelen. De zon was net aan het opkomen. De kippen vonden het licht genoeg en waren het hok al uit. ( kippen kunnen prima klokkijken, als de zon ondergaat, gaan ze naar bed, als de zon op gaat, willen ze het hok uit)
Allemaal spinnenwebben
Ik denk wel dat het halve uurtje, waarin de wereld aan het wakker worden is, de zon is al op is, maar schijnt nog niet echt, het mooiste half uurtje van de dag is. Al lopend met mijn hondenbeest, genoot ik intens van de spinnenwebben in de heg. Het waren er honderden. En allemaal waren ze anders. Mijn eerste gedachte was: “Jeetje had ik nu maar een fototoestel bij me” en de tweede was: “Maakt niet uit, ik kan toch niet fotograferen”. De derde gedachte was eindelijk de goede. “Gewoon genieten!”
Genieten
En dat deed ik. Ik bewonderde de vele webben, waarin dauwdruppels als diamantjes fonkelden in de zon die net opkwam. Het was een sprookje.
Het speet me zo dat ik al dit moois niet kon delen. Ik aarzelde even bij de tuindeur van mijn vriendin. Maar acht uur in de ochtend…aanbellen…omdat het buiten zo mooi is? Al mijn vriendinnen zijn ongeveer net zo makkelijk als ik, maar dit ging me toch te ver. Dus ik liep door en genoot in mijn eentje.
Een kwartiertje later…
Na een kwartiertje draaide ik om, tijd om naar huis te gaan. Tot mijn grote plezier kwam ik mooie Marian tegen ( zo noem ik haar omdat ze een schoonheidssalon heeft die Mooi bij Marian heet ) ze sleurde zoals gewoonlijk haar witte Westie hondje voort ( dat is de enige hond dat ik ken, die dus nooit uit wil ) “Hoera!”, dacht ik “iemand om het mee te delen !” Maar in dat kwartiertje was de zon al echt op gekomen. Het was al echt dag. De diamantjes waren weg, en de spinnenwebben waren weer gewoon spinnen webben.
Mooie spinnenwebben dat wel.
lees ook : de plastic eikel en het insectenhotel
