Zomaar een geluksmomentje 3
Het leven geeft van die kleine geluksmomentjes uit thuis, twee voorbeelden.
geluksmomentjes uit en thuis: thuis
Vanmorgen om 9 uur al aan het sjouwen met dozen en tafels, 2 nauwe trappen af: dochter lief komt terug uit Grunn en wij halen alvast een auto met spullen. De tafel steekt drie keer vast in het trapgat (zo leuk, die oude huizen). Tafelpoot maakt gaatje in de bekleding van het plafond van de auto…..hindert niet, is te repareren. Het zijn maar spullen tenslotte.
We rijden een gezegende twee en half uur en dan zijn we thuis. We zetten de spullen zo lang in de garage. Tafel komt nu soepeltjes de auto uit.
Thuis wachten mail en administratie en ondertussen wil ik ook nog forummen. En voer ik nog wat telefoongesprekken.
Zo’n, PFFFFFF-dag. Zo’n je hoofd-erbij-houden-dag.
Het is pas na het avondeten dat ik de hond meeneem voor een lekkere wandeling.
Op de dijk zie ik een vader die rent, zijn zoontje fietst voor hem uit. “Wat schattig”, denk ik “pa wil wel een hobby, maar ruimt tijd in voor z”n kind. Echt leuk”
Dan wordt het duiveltje in me wakker : “He joh”, zeg ik tegen het knulletje, dat zo’n 6 jaar zal zijn. “je moet veel harder gaan fietsen, dan moet je vader veel harder rennen” De vader glimlacht naar mij, als hij mij passeert.
Ik weet niet waarom, maar ik draai me even om. Het zoontje staat nu stevig op de pedalen…
En dan moet ik zo verschrikkelijk lachen.
Geluksmomentje uit
Vraag me niet waarom, maar manlief en ik zijn nog nooit, in al de 25 jaar dat we samen zijn, in Brussel geweest.
Daar is nu een eind aangekomen. Afgelopen maandag om kwart voor tien reden we de straat uit en om een uur zaten we in Brussel in de Korte Beenhouwersstraat achter een echte Belgische kaaskroket. Wanneer we de lunch achter de kiezen hebben, gaan we doen wat we graag doen in een ons onbekende stad: we gaan een heel eind lopen.
Op onze zwerftocht passeren we het café “a la morte subite” (bij de onmiddellijke dood). De naam valt natuurlijk op en we loeren naar binnen: ziet er prima uit daarbinnen. Maar we lopen pas een uurtje, de lunch is nog niet eens gezakt: niet het juiste moment voor een drankje.
Weer 2 uur verder zijn we wel aan wat te drinken toe.
“We zijn nu zeker te ver van die subite mort af”, zeg ik.
“Het is wel een eindje”, bevestigt manlief.
Dan slaat hij zijn arm me heen en zegt:”De dood moet maar even op ons wachten”
En dat, lieve lezers, is een geluksmomentje pur sang.
Brussel is en blijft mijn favoriete stad in de Benelux.