Zijn zooi, jouw zooi….
over een huishouden met verzamelingen
Zijn alle mannen verzamelaars? Nou ….volgens mij wel een beetje. Of laat ik het anders zeggen: de mijne in ieder geval wel!
Op de een of andere manier zie ik vrouwen veel makkelijker zaken weg doen. Niet alleen in mijn directe omgeving, maar bijvoorbeeld ook op marktplaats. Hoe vaak zie je niet een advertentie staan: Ik stop met sieraden maken, cup cakes bakken, kabouters haken? Wie wil mijn voorraad overnemen?
Op die manier kocht ik ooit een karrevracht kralen, waarvan ik drie jaar later de helft weer aan een ander gaf. Als-je-blieft! Lang leve de verzameling waar we niks meer mee doen.
Mannen zitten zo niet in elkaar. Het is niet dat ze iemand niet blij willen maken, integendeel. Vraag een man om hulp bij een lekkende dakgoot, een pot jam die niet open wil en hij springt op zijn witte paard om je te redden. Geen enkel probleem. Maar zijn verzameling(en) wegdoen….het is echt een dingetje
Mijn allerliefste echtgenoot verzamelt al geen postzegels meer sinds ik hem heb ontmoet (en dat is langer geleden dan ik hier ga vermelden) Maar zijn postzegel albums stonden nog altijd in de boekenkast. Nu puilen onze boekenkasten toch wel uit, dus het maakte me verder niet uit. Die paar albums konden er best nog wel bij. We zeuren hier niet over verzamelingen!
Verzamelingen en dromen
In de loop de jaren bleek, dat hij dacht dat hij hier wel een waardevolle collectie in de boekenkast had staan.
Wanneer ik kijk naar mannen en hun verzamelingen, is dat de kern van de ellende.
De schatten denken dat ze wonderwat in huis hebben, stapelen het op in hun boekenkasten en onder hun bed…en dromen rustig verder.
Wie zijn wij om een ander zijn dromen niet te gunnen? Tenslotte vindt hij ook al mijn gehaakte dekens even prachtig. En zeurt hij nooit over de stapels lappen die ik heb verzameld, om ooit iets moois van te maken.
Dat is veel waard, dat koester ik. En die postzegels? Manlief gaf ze aan de buurman….
Meer lezen over verzamelingen ? lees dan eens : abonnemnet op de toekomst of neem een kijkje in de armoekeuken
Ik vind het extreem moeilijk om dingen weg te doen. Met name omdat ik er zoveel herinneringen aan hang. Spullen van mijn moeder. Of die ik van mama heb gekregen. Die ze aan mijn dochtertje heeft gegeven. De babyspulletjes van mijn dochter (nu 8 jaar). Ik heb heel veel nog en ik vind het echt een ding. Dat had mijn moeder ook (moeite met wegdoen). Ik wil niet dezelfde kant op gaan, want er zit natuurlijk een heel psychologische betekenis achter niet dingen willen wegdoen (vasthouden aan het oude, geen afscheid kunnen nemen en meer).
ik zeg altijd± wat ik bewaren moet , zit in mijn hart…
Gelukkig zijn wij allebei niet echte verzamelaars, maar mijn partner gooit wel iets minder snel dingen weg dan ik. Als het hier lang niet gebruikt of half kapot is, dan gooi ik het graag weg. Terwijl mijn partner hier altijd iets meer tijd voor nodig heeft.
Wij zijn beide niet echt verzamelaars. We hebben wel op zonder een klein plekje en daar staan een servies en lp”s van ouders en oma’s dat heeft inmiddels een hoog emotie waarde en doen we niet meer weg
Ik ben een echte verzamelaar. Ik zeg altijd dat ik verzamelingen verzamel
Dat valt hier gelukkig goed mee. Ik heb eigenlijk niks dat ik absoluut moet bijhouden, in tegendeel. Hier is het mijn vader die in mijn tuinhuis vanalles komt leggen dat ooit nog wel eens kan gebruiken.
Hier valt het gelukkig wel mee. Wel een gezamenlijke verzameling edelstenen, dat scheelt ;)
Die vanmij verzameld delen. Zoals een zadel van een kapotte fiets. Stel dat je het nog kan gebruiken…..
Ik heb zelf ook jaren verzameld en dat ben ik nu een beetje aan het loslaten voor andere dingen die belangrijker zijn