Zelfrechtvaardiging en de neus van Pinokkio...

We doen allemaal aan zelfrechtvaardiging en we doen het allemaal dagelijks, over de grote en over de kleine zaken van het leven.

Zo kon ik vanmorgen het voor mijzelf voor mezelf uitstekend rechtvaardigen dat ik maar een halve work out deed. En ik durf te wedden dat jij een soortgelijk voorbeeld kan aandragen.

We stoppen heel wat tijd in het rechtvaardigen van onze daden, voor onszelf en voor anderen.
En dat is natuurlijk heel goed. Laten we vooral veel nadenken over ons gedrag en daar waar het niet te rechtvaardigen was, we zijn geen van allen tenslotte heiligen, ons voornemen dat nooit meer te doen. En daar naar te leven.

Amen tot that. Dat doen we dus niet.

Zelfrechtvaardiging, hoe harder we het proberen….

Valt het jou ook op dat hoe minder iets te rechtvaardigen is, hoe harder we het proberen te doen?
We zijn daarin allemaal massaal Pinokkio. Je weet het nog wel: als Pinokkio loog, groeide zijn neus. Uit schrik dat die neus begon te groeien en in een wanhopige poging dat tegen te houden, ging Pinokkio nog veeeeel harder jokken. Helaas groeide de neus dan vrolijk mee…

Op de een of andere manier is het vreselijk moeilijk om te erkennen dat er geen zelfrechtvaardiging mogelijk is. Soms is de reden daarvoor heel makkelijk te begrijpen. Neem mevrouw Cora van Nieuwenhuizen. Als zij zich zelf wijsmaakt dat ze echt helemaal niks van het regeringsbeleid inzake energie weet, en ze gelooft zelf dat ze zich aan de wet zal houden, wacht haar een leuke baan. Zonde om te laten lopen….

Voor die vriendin van jou die al jaren met een hele nare mijnheer getrouwd is, is het onmogelijk om toe te geven dat ze zich destijds vergist heeft EN dat ze zich van die vergissing al jaren bewust is….maar nooit iets heeft gedaan.

Het is vreemd, maar het is waar: soms is het makkelijker, jezelf te rechtvaardigen met een redenatie die niet klopt, dan om de realiteit onder ogen te zien.

Is het jammer of maar goed, dat onze neuzen altijd precies even lang blijven?