writersdip
Je leest nu een verhaal dat ontsproten is aan een wanhopig brein. Het brein van een schrijver met een writersdip. Verwacht dus geen topprestatie dit keer. Het zit er niet in helaas. Stop maar met lezen is dan ook mijn advies. Pak een goed boek of voor mijn part de krant van eergisteren waarin je kunt lezen hoeveel onderwerpen je van twee dagen geleden alweer vergeten bent. Daar heb je veel meer aan dan te luisteren naar een wanhopige schrijver die kost wat kost toch een verhaal wil maken.
Ik hoop niet dat dit vaak gebeurt, hoor ik je denken, want tot nu toe vond ik je verhaaltjes wel leuk. Maar als er om de zoveel weken zo’n gewrocht doorheen moet dan haak ik af. Wel, troost je maar, dat zou ik ook doen. Ik ken mezelf nu wel een beetje en ik weet uit ervaring dat de kans heel groot is dat de rest van deze pagina vol komt te staan met weken opgekropte chagrijn. Of zoiets dan.
je ziet het niet….
Je ziet het niet en je merkt er ook niets van, maar tussen deze zin en de vorige zijn zeventien minuten voorbij gegaan met doelloos naar buiten staren. Zeventien kostbare minuten waarin ik zoveel had kunnen doen. Een taart bakken bijvoorbeeld. O nee, dat kan ik niet. Het is niet eens zo lang geleden dat ik dacht dat zo’n taart opgemaakt met slagroom en al de oven in ging.
Weer vijftien minuten naar buiten gestaard. Zoekend naar mogelijkheden die ik in de vorige zeventien minuten nog meer had kunnen doen. Er schoot me niet één ding te binnen. Mijn humeur begint overeenkomsten te vertonen met het weer buiten. Al vanaf zes uur deze ochtend, toen ik wakker schrok van een gigantische knal wat een onweersklap bleek te zijn, regent het en bliksemt het onafgebroken.
er begint hoop te gloren…
Zes minuten later. Er begint toch wat hoop te gloren dat dit verhaal een eind krijgt. Buiten rolt de donder voort, maar zachter en met grotere tussenpozen. Ik hoor weer auto’s rijden op het natte asfalt en in de lucht krijgen meer tinten grijs de gelegenheid zich te laten zien. Ik kan zelfs de plaats vermoeden waarachter de zon zich schuilhoudt.
Een minuut later. Het begint waarachtig ergens op te lijken. Het is of mijn hersenen opengaan en woorden naar buiten stuwen. Jammer dat ik al bijna aan het eind ben. Om nu nog een heel ander verhaal te gaan schrijven, daarvoor is het veel te laat. Dat moet je maar te goed houden voor de volgende keer.
Dertig seconden. Dit was het. Ik moet stoppen want het begint te stromen. ‘Het’ dat zijn de woorden die nu massaal naar buiten gestuwd worden. Ik schrijf sneller dan ik denken kan.
Houd mijn volgende blog in de gaten. Dat belooft wat.
Oh ja, en sorry voor nu. Ik hoor je er eigenlijk niet mee lastig te vallen, met zo’n writersdip.
Maar het hielp wel! Dank je wel.
lees ook : druk bezig met niks doen
©anneke de jong
Soms is het toch niet erg dat het niet lukt, dan pak ik een tijdschrift, lees een boek of kijk eens naar een toffe documentaire. het komt vanzelf!
De echte schrijver onderscheidt zich door van niets toch iets leuks te maken.
ja dat is lastig he . vooral als er druk op ligt. daarom werk ik graag wat vooruit
Heb het ook al gehad en dan denk je opeens van ik had wat anders kunnen in de tijd dat ik hier zat en niet wist wat te schrijven
En toch weer een artikel op ‘papier’! Soms moet je eigenlijk ook gewoon beginnen met schrijven… ik heb er ook wel eens last van, erg vervelend!
Op zich is zo’n dip helemaal niet leuk, maar ik probeer dan gewoon op te schrijven wat er in me opkomt. Het resultaat is natuurlijk geen samenhangend geheel, maar ik kan er wel ideeën uithalen die me terug op gang brengen waardoor ik wel uit de dip geraak. Blijkbaar is dat bij jou ook gelukt.
Vind het toch knap dat je dan alsnog zo’n artikel kunt schrijven, haha! Bij mij komt er dan helemáál niks uit
Een rondje buiten wandelen geeft mij altijd inspiratie:)
Toch een hele post er uit gewrongen op deze manier ; )