wie het laatst lacht, is echt het beste af...

Het is een heel oud spreekwoord, wie het laatst lacht, lacht het best.

Vaak wordt dat spreekwoord gebruikt als troostlapje. “Kop op meid, nu lachen zij, maar straks lach jij ze uit” Op het moment dat dat tegen je gezegd wordt, denk je: “ja, ja het zal wel.” Zeker als je nog kind bent. Dan heb je niks aan later, dan is later zo ver weg…je wil nu het best lachen. Heel hard, het beste lachen!

En dat lukt natuurlijk niet…. Gelukkig is er een troost, het spreekwoord is waar.
Het enige vervelende is, op later kan je lang moeten wachten. De Engelsen zeggen zo terecht: “Wraak is een gerecht dat je koud moet eten”

Table of Contents

Je wil laten zien dat jij het laatst lacht

Behalve dat lang wachten vervelend is, loop je ook het risico dat En je niet altijd aan de juiste mensen laten zien, hoe hard je lacht. Hoe goed jij terecht gekomen bent. Hoe mooi jouw leven nu is en hoe sukkelig het hunne.
En dat is toch waarom je het wil, op dat vreselijke moment dat jij degene was die uitgelachen werd.

Dat gruwelijke gevoel, van de mindere zijn, van bespot worden, soms zelfs niet mee mogen doen, daar moet op een goede dag, toch iets tegenover staan… Dat je niet meer dat, dikke, onhandige kind bent, met bril, beugelbekkie en/of een foute uitspraak en ook nog eens in de foute kleding.
Je wil dat je slank, slim en sterk bent, liefst eigenlijk een BN-er. Op tv. En dat iedereen dat dan kan zien. Dat dat pestjochie, dat altijd op straat stond te schelden en dan hard wegliep, nu niet weet hoe hard hij voor je moet kwispelen. Terwijl hij het slijm van zijn kin laat druipen.

Dat ze thuis, voor de buis zitten en zeggen: “oooohhh, is dat niet……..neeeee, echt ! Daar heb ik nog mee op school gezeten! Die was altijd zo…” daar heb je niet zoveel aan. Ze moeten het zien. Ze moeten je handtekening willen, drankjes voor je halen, selfies met je willen maken voor thuis en Instagram.

Zulke fantasieën hebben we allemaal vast wel eens en soms worden ze waar.

Zo vertelde de kleuterjuf van zoonlief mij het volgende verhaal.
“We waren high-school sweethearts, we trouwden en kregen drie kinderen. Ik werkte, hij studeerde. Hij ging bij me weg voor zijn secretaresse. Zo klassiek. Ik kreeg – ondanks zijn inmiddels niet geringe salaris – het minimum van het minimum aan alimentatie, dus ik pakte mijn oude werk weer op en ging weer voor de klas staan.
Dit weekend was er een reünie van de middelbare school. Ik had er zin in. Ik dofte me op, de spiegel vertelde me dat ik er goed uitzag.

Hij was er ook, ik had hem inmiddels jaren niet meer gezien. Hij was dik, zijn ogen stonden dof, hij dronk behoorlijk… Ik heb naar hem gezwaaid en verder de hele avond gedanst.”

Ze moest er 25 jaar op wachten. Ze heeft niet geschaterd. Maar geglimlacht, diep en voldaan.

lees ook eens: ZEN, KARMA en ander ongemak