Wie heeft mijn toverstokje gezien

Wie heeft mijn toverstokje gezien?

Heel, heel vroeger, toen ik moeder was van jonge kinderen, had ik een toverstafje.
Nee het was geen echte, het was ook geen speelgoed, namaak, nep stafje.
Het was een denkbeeldig stafje en het zat in mijn stem, het zat in mijn armen…
En dat imaginaire stafje zorgde ervoor, dat een verdrietig kind getroost ging slapen.
Dat een middag vol tegenslagen, toch een leuke avond kende. Dat tegenvallers veranderden in nieuwe kansen zoals de pompoen verandert in een koets. En de muizen in de koetsiers. We deden niet minder.

waar is mijn toverstokje nu

Ik denk dat mijn toverstokje is verdampt, toen ik te hoogmoedig werd. Ik wilde er zo graag alle kinderen van de wereld mee redden. Kindjes in de kou, in wankele levensgevaarlijke bootjes, of dwalend in een woestijn met veel en veel te weinig te eten.
Is er onder mijn lezers een moeder, die niet wanhopig van deze beelden wordt? Ik denk het niet.

De buurt is de wereld niet, maar het is zoveel beter dan niets. Vertel me nu niet, lieve coaches van deze wereld, dat het zwaaien met een toverstokje helemaal geen goede oplossing is. Omdat elk mens nu eenmaal zijn eigen lot in handen moet nemen. En dat lot zelf moet aanpakken, omdat dat leidt tot zelfvertrouwen en eigenwaarde en zo. Dat weet ik namelijk best wel.

even zwaaien

Maar wanneer ik om mij heen, mensen die me heel dierbaar zijn, zie worstelen om grip op hun leven te krijgen, dan zou ik toch heel graag even met dat stokje zwaaien. Ook al mag je maar tot 12 uur op het bal blijven, het is beter dan er helemaal niet komen, toch? En wie weet wat er na 12 uur kan gebeuren, in zo’n geval…

Maar goed, mijn toverstokje reikt gewoon niet zo ver en ik had er waarschijnlijk tevreden moeten zijn met wat ik in de buurt bereikte. Maar mocht je hem ergens hebben zien liggen….

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like