Wennen

aan iets nieuws moet je wennen….

Het is alleen maar even wennen…

Ze probeerde te glimlachen tegen haar spiegelbeeld, maar het lukte maar half. Als ze eerlijk was, was het gewoon een domme, schaapachtige grijns “Past goed bij dit kapsel”, bedacht ze met galgen humor. Blonde krullen, en niet eens echt blond. Nep blond in de hoogste graad, geblondeerd 100% Barbie-blond. Met kleine net zo valse krulletjes. “Apart”, wist ze met moeite uit te brengen. De kleine tengere stagiaire, keek haar bezorgd aan. “Vindt u het echt mooi?” vroeg ze. ” u moet het zeggen hoor, dat hoort er ook bij. We moeten ook kunnen omgaan met klanten die niet tevreden zijn”, hakkelde ze onzeker verder. Het gebrek aan enthousiasme over de nieuwe coupe haarfijn aanvoelend. “Nee, hoor”, zei ze (want ze kon niet tegen het teleurgestelde snuitje) “het is alleen even anders. Even wennen. Maar dat is juist heel leuk.”

Collega’s onder elkaar toontje

Het snuitje van de leerling-kapster bloeide op. “Dan is het goed”, zuchtte ze. “Dat is wel vaker zo, he ”, ging ze verder op het wij-onder-mekaar-toontje dat ze duidelijk van een oudere collega had afgekeken. “Dat je aan iets nieuws even moet wennen. Wilt u nu naar de kassa lopen? We moeten ook doen alsof we afrekenen”

Ze volgde het meisje naar de kassa en deed braaf of ze afrekende. Ze groette de stagebegeleidster die nog 6 andere ijverige kapsters in spe in het oog stond te houden. En liep naar buiten.

Aan iets nieuws moet je wennen

“Aan iets nieuws moet je wennen”, het kind had de spijker niet harder op zijn kop kunnen slaan.
Het geen geld meer hebben, was inderdaad nieuw, volkomen nieuw. Nog nooit had ze geen geld gehad. Ja, in haar studententijd, moest ze een beetje uitkijken. Maar in geval van echte nood was daar altijd paps, geweest. En in het begin van hun huwelijk, hadden de bomen ook niet tot in de hemel gegroeid. Maar dat had maar kort geduurd. Toen was het grote geld binnen gekomen.

Niets meer

“Niets meer”, had Henk gezegd, helemaal niets meer… Zijn uitleg was langs haar heen gegaan en nog steeds, was het haar niet duidelijk. Als ze eerlijk was: ze wilde het niet weten ook. Het was zo.
Vastbesloten niet bij de pakken neer te zitten en op zijn minst aan de buitenkant te blijven die ze was, had ze zich op gegeven als model bij de kappersschool. Dat scheelde toch een maandelijks kappersbezoekje van 90 euro.
Daar stond ze nu, met haar gratis coupe: een ordinaire, 50 jaar oude Barbie-pop. Ze durfde niet eens in de etalage van de Hema, waar ze net langs liep, te kijken.

Wat haar toen bezielde, zou ze ook later niet, nooit begrijpen. Ze liep de Hema in en kocht de felste rode lippenstift die ze kon vinden en een zwart oogpotlood. Een paar lange goudkleurige (met de nadruk op kleurige) oorbellen maakte haar aankoop compleet.
Op het toilet, zette ze haar ogen dik aan en stiftte haar mond knal en knal rood. Haar glimlach was niet schaapachtige meer, het was gewoon een grote grijns, met een duidelijk “fuck-you” gehalte.
Met groot genoegen hing ze de oorbellen in haar oren. Tevreden wandelde ze naar de lunchroom.

”Aan iets nieuws moet je wennen”, dacht ze. “Dus geen verantwoorde latte macchiato met magere melk en verder niks. Nee dankuwel”. Ze tilde het grootste stuk slagroomtaart op haar bordje en bestelde een dubbele cappuccino.

Met haar bestelling op een wankel blaadje, liep naar een tafeltje aan het raam. En keek voorzichtig naar haar spiegelbeeld. Ze nam een slok cappuccino, ze nam een hap slagroomtaart. Keek nog eens naar haar spiegelbeeld.
Aan sommige dingen, kan ik vast wel wennen, dacht ze toen.

lees ook: kan jij nou nooit eens…

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like