Een goede camera, wat is dat heerlijk...

Een goede camera: wie wil dat niet?

Een beeld zegt meer dan duizend woorden, zegt het oude spreekwoord, ik denk dat het waar is. Beelden blijven op je netvlies geplakt, soms jarenlang.

Table of Contents

Ons digitale tijdperk

We leven, zegt men in het digitale tijdperk: alles moet snel en in plaatjes. Ik herken dat wel. Ik ben nog uit een tijd dat een foto iets bijzonders was! Daarvoor ging je naar een fotograaf, of de fotograaf kwam bij jou thuis en maakte dan “spontane” foto’s. Dat was echt iets bijzonders! Daar waren we zuinig mee: elk kind kreeg er eentje in haar eigen album

Een Kodac instametic camera

Wat ik me ook nog goed kan herinneren, is dat mijn vader mijn moeder een camera gaf voor haar verjaardag. Een Kodac instametic. Ik vergeet het nooit meer. Nu zou voor ons gezin een tijdperk van beelden aanbreken. Mama zou alles op de gevoelige plaat vastleggen. Helaas is mijn moeder nooit een ,wat je noemt, professionele fotograaf geworden. Ze is haar hele leven foto’s blijven maken waar, maar de helft op stond van wat er op moest staan. Kinderen zonder hoofd of benen, dat leerde ze wel af, maar de hele familie op een foto krijgen??? Ik geloof niet dat het haar ooit gelukt is.
En als het lukte, liep geheid de hond door het beeld.

Met de wijsheid van nu, denk ik ook dat mijn arme moeder wel een heel klein cameraatje had, waar je ook weinig mee kon. Tegenwoordig heb je zo veel handige cameratools, dat iedereen mooie foto’s kan maken. Zoveel verschillende lenzen, camera’s, statieven en andere leuke dingen dat iedereen kan foto graveren, als een regelrechte prof. Nou ja, bijna iedereen. Ik heb mijn moeders handigheid met de camera geërfd.