Wachten
Over wachten op de kast die bezorgd moet worden…
Een nieuwe kast kopen was geen probleem. Ik wist ongeveer wat ik hebben wilde en ik was al diverse keren wezen kijken in de winkel. De laatste keer met een rolmaat want het exemplaar waar ik mijn oog op had laten vallen mocht niet breder zijn dan 2.05 meter. En dat was hij ook niet. Sterker nog, hij leek voor mij bestemd: 2.05 meter precies.
Het sluiten van de koopovereenkomst verliep soepel en ook de afspraak voor het thuis laten bezorgen was zo gemaakt. De man kon alleen niet zeggen hoe laat precies.
‘Nee mevrouw, dat is voor de jongens niet te doen. Die auto staat vol, ziet u en dan is het maar net waar uw kast staat.’
‘Achteraan misschien?’ Probeerde ik nog, maar ik zag aan de uitdrukking op zijn gezicht dat hij geen hoge pet op had van mijn logistieke kwaliteiten. En eerlijk gezegd, ik vond het toen ook nog niet erg. De bewuste dag was nog ver weg.
En nu zit ik hier! Vanaf zeven uur vanochtend.
Want: ‘ja mevrouw, staat uw kast achteraan dan zijn wij er al om half acht.’
En ik wilde toch eerst nog even op mijn gemak naar de wc. Stel je voor, zit ik net ontspannen mijn darmen te legen, gaat de bel! Nee, dat wil ik voor zijn.
Half twaalf. Geen enkele beweging in de straat. Eerdere ervaringen met ‘wachten’ stapelen zich op. Mijn humeur zakt naar een gevaarlijk dieptepunt. Ik durf op zo’n dag ook nooit een grote klus te beginnen. Ze komen altijd als ik net halverwege ben, met als gevolg dat ik daarna in een dubbele rotzooi zit. Een kleine klus dan? Ik kijk om me heen. De lege plek is gestofzuigd. De plint heb ik er voor de zekerheid afgehaald. De afwas! Ja, dat is een mooi klusje voor nu. Het is een afwas van niks. Ik betrap mezelf er op, dat ik elk kopje een ware V.I.P. behandeling geef. Nee, dat schiet ook niet op.
Moe van het wachten
Half twee. Moe geworden van het wachten kijk ik verveeld de tuin in. De zon schijnt en plotseling zie ik ze, vlak voor mijn raam. Muggen. Niet veel, ruw geschat hooguit twintig. Gefascineerd zit ik naar de beestjes te kijken hoe ze vooral op en neer vliegen. Ik probeer er een te volgen, maar raak hem telkens kwijt. Wat is het nut van een mug? En wat is het doel van dat op en neer vliegen met soms een snelle beweging naar opzij. Gek dat ik me dat nooit eerder afvroeg. Met grote inspanning probeer ik de individuele mug te onderscheiden. Het is bijna onbegonnen werk maar ineens zie ik dat elke zijbeweging het gevolg is van een aanraking met de ander, Wat gebeurt er in dat moment?
Shit de telefoon gaat. Ik neem op. ‘Hij komt morgen mevrouw, sorry, file!’
Ik zou nu woest moeten zijn, bedenk ik me, maar in feite verheug ik me op morgen.
Eindelijk tijd om het mysterie van de mug te ontrafelen.
© Anneke de Jong
lees van Anneke ook HOME
Mega herkenbaar! Tof geschreven – leest lekker weg!
Oh ja, dat ken ik. Dat ze niet kunnen zeggen hoe laat ze ongeveer komen en dat je dus de hele dag thuis moet blijven….
Dat is nou eens omdenken! Toch blijf ik het vervelend vinden… die lange wachtmomenten.
Haha wat een heerlijke blog en zooo herkenbaar! Ik houd er ook niet van, het moet gewoon direct!
ik vind jullie reacties heel leuk. Het stimuleert mij echt om gewoon lekker door te schrijven.
Dank daarvoor!
liefs, Anneke
Mooi geschreven en zo herkenbaar, dat wachten. Een ramp maar aan de andere kant geeft t nieuwe inzichten. Dat blijkt!
wat een leuke blog goed geschreven
leuke stijl van schrijven :) Ik kan ook niet tegen wachten! Ik vind het verschrikkelijk als mensen afgesproken hebben met me en dan 30 minuten later pas komen opdagen :) die 30 minuten jaag ik me erg hard op :)
Wat een leuk arikel! Je hebt zo’n leuke schijf stijl!
Ik heb ook altijd een hekel aan wachten haha.
Liefs,
Yousra Yasmine
Heerlijk geschreven! Ik heb een bloedhekel aan wachten, dan weet ik opeens niet meer wat ik moet doen en ‘kan’ ik ook niks meer doen haha