Waar komt dat poëzie album toch vandaan?
Hoe kwamen we er eigenlijk aan dat poëzie album waarin we gedichten schrijven?
Ik heb wel eens gelezen, dat deftige jongedames in het midden van de 18de eeuw zich regelmatig verveelden. En ze wilden graag hun kennis pronken, die niet erg groot was, want meisjes, zeker deftige meisjes, hoefden niet te leren.
Ze moesten een groot huishouden kunnen runnen. Maar dat was het dan ook wel. Kennis was aan hen niet besteed.
De dames gingen gedichten schrijven
Goed dus, deze dames hadden prachtige schriften, in leer gebonden en daar schreven ze gedichten in over. Of ze begonnen hun eigen gedichten te schrijven, ik weet het niet.
Op een goede dag ruilen ze van schift en schrijven ze bij elkaar de romantische onzin van de dichter-die-op-dat-moment-beroemd-is.
Zoiets als wij vroeger deden weet je wel: songteksten overschrijven en daar dan een potje overheerlijk bij zwijmelen.
En toen: zo wilde het verhaal, was er een ietwat oenige deftige jongedame, die het gedichtenschrift van een vriendin kreeg. Maar ze had geen idee hoe ze dat gedichten schrijven moest aanpakken.….(zij dacht dus dat iedereen de gedichten hoogst persoonlijk zelf verzon…)
In hoor wanhoop wist ze niks beters te doen dan te schrijven: Vergeet mij niet, lieve ……!
Vriendin boos, dat snap je.
“Ik kan”, zei het oenige meisje toen “er een mooie tekening bij maken”
Het lieve kind kon dan wel geen gedicht schijven, maar ze kon we heel goed tekenen en dat wist iedereen. Dus de vriendin vond dat een prima idee. Nu had ze een geïllustreerd poëziealbum!
En zo ontstond de gewoonte om niet alleen een gedicht te schrijven ,maar er ook een mooie tekening bij te maken. En er iets liefs en persoonlijks aan toe te voegen. Vergeet me niet. Denk aan mij, voor eeuwig je vriendin, rozen verwelken, schepen vergaan …
Zo heb ik het begrepen, maar of het waar is, geen idee. Jullie moeten toegeven, het is best heel goed bedacht, het zou waar kunnen zijn.
Album Amicorum
Als ik op internet speur, lees ik dat het begon met mannelijke (uiteraard) studenten in Duitsland, ruim 400 jaar geleden. Zij lieten hun bijbels signeren door medestudenten en professoren.
Langzaam aan kwamen er bijbels op de markt met voorin een paar blanco bladzijden. Dat werd nog weer later vervangen door een blanco schriftje, waarin onderweg opgedane contacten iets schrijven. Het zogenaamde Album Amicorum. Gedichten schrijven daar deden ze niet aan, maar goede wensen, manier raad en zo meer. En er werden ook al tekeningen in gezet.
Je snapt: dat Album Amicorum werd een statussymbool eerste klas, maar ook iets wat langzamer maar zeker door vrouwen werd overgenomen, en dan zijn we weer aan het begin van mijn verhaal…
lees ook Poëziealbums door Cynthia Poen
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!