Waaaaaar is …….
Er zijn van die dagen dat ik alleen maar kan roepen: waaaaaaar is…
Dat begint s morgens bij het opstaan: Waaaar is mijn bril?
Dan weet ik het al: dit wordt weer zo’n dag.
Je kent het wel, zo’n dag waarin je voortdurend alles, maar dan ook alles kwijt bent.
Zeg niet dat jij nooit zo’n dag hebt, dat jij altijd alles kan vinden. Dat in jouw huis niet alleen alles zijn vaste plek heeft maar dat iedereen alles op die vaste plek nog terug legt ook!
Vaste plekken
Nou hier heeft alles ook vaste plaatsen, maar meestal niet een. Mijn bril bijvoorbeeld, kan in de slaapkamer liggen, kan in mijn kantoor liggen, kan in de badkamer liggen, op de keukentafel of in de buurt van de bank.
Dat is dus echt niet moeilijk zoeken, je loopt die plekken gewoon even af. Ik woon tenslotte niet in een kasteel.
Als ik op geen van deze plekken mijn bril kan vinden, dan is-ie dus weg.
Net zo weg als de ceintuur van een vriendin die ik laatst geleend heb. (die kan ik trouwens al dagen niet vinden, wat heel raar is, ik heb hem namelijk nog niet gebruikt…)
Goed dat is dan van later zorg.
Erger is dat ik mijn boekje-met-ideeën kwijt ben. Daar krabbel ik alles in op wat me te binnen schiet. Dat boekje heeft maar twee plekken: naast de laptop en naast de pc. Op allebei de plekken niet te vinden. Potver,de potver.
Gelukkig kan ik wel mijn ontbijt vinden en wat misschien nog wel belangrijker is: de koffie.
Ik schuif achter mijn laptop, daar ligt wel mijn leesbril. Die heb ik nu nodig, dus die zet ik blij en tevreden op.
In de douche vind ik zonder problemen de juiste shampoo, maar waar is mijn handdoek. Ha! Die weet ik, in de wasmand waar hij hoort, ik gris een schone van de slinkende stapel schone handdoeken.
Net als ik tevreden achter een kop koffie zit..
Als ik tevreden met mijn tweede kop koffie opnieuw achter de laptop schuif, vraagt mijn vriendin uit Spanje me of de vrijkaarten voor een museum, die ze even naar mijn adres heeft laten opsturen er al zijn. Zij heeft een weggeef actie met die kaarten. KAARTEN? MUSEUM? OOOHHH, JAAAHH! Die zouden aankomen, bijna vergeten.
“Maar die zijn niet aangekomen”, zeg ik tegen mijn vriendin. Zoeken, zoeken, zoeken, bellen met het museum. Daar zijn ze heel aardig, ze zullen nieuwe kaarten opsturen.
En dan om klokslag tien over drie valt de post in de bus. Ja hoor de kaarten! Na precies zeven dagen!
Oh, en mijn bril zal je vragen? Die lag op het aanrecht. Ben alleen nog het briefje kwijt met de haaksteek van het babydekentje voor Karin…
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!