Vrouwenzaken en mannendingen
Heb jij je wel eens afgevraagd, wat nu eigenlijk vrouwenzaken zijn?
Nee? Ik ook niet.
Tot vandaag.
Je hebt dat wel eens, dat er dan ineens zo’n woord door je hoofd spookt en dat je denkt: “wat mot ik met dat woord?” in dit geval werd het nog erger: er kwam een woord bij: mannendingen.
Ik wist het zeker: vrouwen hebben zaken en mannen hebben dingen. En dat is toch vreemd. Want hoe we het ook wenden of keren, hoe zeer we wensen dat het anders is: mannen doen de zaken in de grote mensenwereld. Vrouwen hebben hun eigen dingetjes…en die doen ze meestal thuis.
Zo zit de wereld al een tijdje – ik schat in sinds de industriële revolutie of op het moment dat bedrijf en huis losgekoppeld werd – in elkaar. De laatste honderdachttien jaar zijn daar vele vrouwen tegen in verzet gekomen, met een redelijk succes. Wij vrouwen hebben stemrecht en een eigen bankrekening, sinds 1956 vallen onze zaken niet meer automatisch onder het beheer van onze echtgenoot, omdat wij wilsonbekwaam zijn. Absoluut vooruitgang, maar nog lang niet genoeg.
vrouwenzaken en mannendingetjes
Nu is een duidelijke vrouwenzaak dat leidinggevende posities fifty fifty door mannen en vrouwen moeten worden bekleed. En daar gaat iets fout…
Leidinggeven, de baas spelen, vinden mannen duidelijk een mannendingetje. En ineens zien we mannen die zich op met vrouwenzaken gaan bemoeien.
Ik heb het nu niet over de man op de hoek en over niet over je – mannelijke – leiding gevende.
Nee, we praten nu op presidentieel niveau. Ik heb het over mensen als Orban, Andrzej Duda,Poetin, Trump. Oude mannetjes, die allemaal het recht van een vrouw op abortus onderuit halen.
Als iets een zaak van vrouwen is, dan is het wel het opvoeden van kinderen. En het is dus aan de vrouw, om te beslissen of ze dat kan.
Tientallen jaren ging dat goed. En nu ineens worden we overvallen door oude mannetjes die dat recht inperken.
Ik kan niet anders dan denken: dit zijn de stuiptrekkingen van een bijna overleden cultuur…Die mannetjes zijn bang dat wij vrouwen echt zaken gaan doen. En dat gaan we ook, daar hebben we echt niet nog een keer honderden achttien jaar voor nodig.
Die ontwikkelingen gaan altijd met horten en stoten volgens mij, maar het goede nieuws is dat de gelijkwaardigheid steeds normaler wordt.