Vrouw op de vrachtwagen. door Mandy
Mandy rijdt op een vrachtwagen, speciaal voor Vrouwepower schreef zij hoe ze daarbij kwam
Het is allemaal begonnen toen ik nog een klein meisje was. Ik denk een jaar of 8. Mijn vader moest wegens omstandigheden stoppen bij een bedrijf waar hij al jaren heftruck chauffeur was. Toen kwam hij op de vrachtwagen Bij Peter Appel. Als klein meisje ben ik een paar keer mee geweest en dat heeft waarschijnlijk zoveel indruk op mij gemaakt, dat ik dat zelf ook wou gaan doen.
Maar de weg naar mijn vrachtwagenrijbewijs was geen makkelijke weg: 5 theorie examens en 4 praktijk examens. Net iets daarvoor auto theorie en praktijk gedaan,dat ging ook niet van een leien dakje.
Ik melde me aan voor de chauffeursopleiding op school maar helaas was ik te jong (15) daardoor ontstond een gat dat ik moeten opvullen. Een jaar later probeerde ik het opnieuw. Maar dat mocht niet baten omdat ik geen BBL plek kon vinden. Ik melde me aan voor de opleiding logistiek medewerker. Toen kwam er een groot transport bedrijf aan met de medeling dat ze met spoed op zoek waren naar 10 bbl’ers en daar ben ik gelukkig één van geworden.
Al met al mijn C rijbewijs gehaald op mijn 18e. Super trots was ik op mezelf. Helaas kreeg ik geen contract verlenging bij het bedrijf waar ik mijn BBL plek had, ondanks dat ik baangarantie had. Weer een tegenslag. Op zoek naar nieuw werk. 18 jaar, geen ervaring en dan ben je ook nog een meisje. Geen één transport bedrijf zat op mij te wachten, ook nog een paar keer te maken gehad met discriminatie, letterlijk de woorden: “ Dit is geen werk voor een meisje.” Terwijl ik was opgegroeid met die tak van het transport.
Ik besloot onderaan de ladder te beginnen en wilde bij een koeriersbedrijf gaan werken. Ook dat werd geen succes want ik moest minimaal 3 jaar rij ervaring hebben. Gelukkig kwam toen mijn huidige werkgever om de hoek kijken. Daar ben ik zonder drama aangenomen en daar heb ik het nu – 2,5 jaar later – nog steeds naar mijn zin.
de vrachtwagen en het mannenwereldje
Ik heb wel moeten wennen aan het mannenwereldje. Al was ik wel snel gewend. Ik was vaak overal het enige meisje, in de klas, bij de bedrijven waar ik werkte, bij de verplichte cursussen die wij als chauffeur moeten doen. Daardoor waren de mannen al snel heel beschermend naar mij toe, willen ze me ook altijd wel helpen. Soms is het fijn om daar misbruik van te kunnen maken. Nee dat doe ik niet snel, maar soms kunnen vrouwelijke charmes helpen om iets sneller voor elkaar te krijgen.
Ik kan met al mijn collega’s goed praten, net zo als dat ik dat gewoon met mijn vriendinnen doe. Ik vond het toen ik jonger was wel een hele stap om toe te geven aan het feit dat ik vrachtwagenchauffeur wou worden. Ergens schaamde ik me vreemd genoeg toch een beetje. Elk meisje wil kapper, pedicure, in de zorg, en ik? Ik wou op een vrachtwagen. Over die gedachte ben ik snel heen gekomen en nu zie ik het als een trots. Want ik ben één van de weinige meisjes die in zo’n dikke auto mag en kan rijden.
Mijn lievelings quote die ik ook graag wil delen is: She turned her can’ts into can’s and her dreams into plans.
Ik ben zelf een blog begonnen voor de avonturen die ik op de vrachtwagen beleef, helaas was het niet genoeg om een hele blog mee te vullen dus ik ben een over-van-alles-en-nog-wat-blogger, ben je benieuwd naar mijn verhalen, heb je vragen of opmerkingen? Dan zou ik het leuk vinden als je een kijkje neemt op mijn blog was ikwww.lifebym-e.com .
lees ook eens: onderweg naar Frankrijk en de vrachtwagens of lees: waarom is waardevrij
Als je hart daar ligt, dan moet je je droom ook niet opgeven. Wat goed dat je doorgezet hebt.
Wat een stoer beroep heb je! Ik snap alleen niet dat er nog steeds zo moeilijk over gedaan wordt over het feit dat je een vrouw bent.. heb zelf helaas ook last gehad hiervan. Goed dat je je hierdoor niet laat ontmoedigen en je droom waargemaakt hebt! Heel veel gelukkige jaren op de weg gewenst!
Wat leuk om het verhaal achter de vrouw met de stoere truck te lezen.