Verloren vreugdes…
Toen ik een basisschool kind was, leefden mijn grootouders nog. Vanzelfsprekend gingen we daar heen als ze jarig waren (ze woonden een flink stuk rijden bij ons vandaan)
Verheugen op de taartjes
In de auto op de heenweg, kon ik mij al verheugen op DE taartjes! Oma had de gewoonte om allemaal verschillende taartjes te bestellen. Wie het eerst mocht kiezen had geluk, de laatste had pech… De volgorde van het kiezen was random.Met een beetje geluk kon je het roze taartje te pakken krijgen. Felroze marsepein om een blok van zoete witte eierschuim (merengue denk ik nu) bovenop een roze rozetje (van boter crème denk ik nu) Tientallen jaren had ik ze niet meer gezien, tot ineens ze op doken in de etalage van een banketbakker. Je begrijpt: er ging er eentje mee naar huis. Thuisgekomen zette ik er een vorkje in en naam een hap…. Blehhhh, wat een mierzoete, kleffe hap!! Dat is nu een voorbeeld van een vreugde die voorgoed verloren is…
Maar er zijn meer vreugdes verdwenen
Toen ik 19 jaar was, net op kamers woonde en van minder dan een beurs leefde, was een van mijn grote vreugdes op zaterdag om 5 uur naar de markt te gaan en daar een arm vol bloemen te kopen, voor bijna niks.
Bij het scheiden van de markt wilden de bloemenkoopmannen van hun handel af. Dinsdag (op maandag waren de winkels dicht),zou het niks meer op brengen. Het luxe gevoel van de enorme bos, de geur van bloemen, de kleuren…ik vond het heerlijk. Het fleurde mijn hele studentenkamertje zo op!
Tegenwoordig gaan bloemen in de koeling, niks meer scoren aan het einde van de dag. En de winkels zijn ook op maandag open. Heel erg is het niet, ik heb inmiddels een tuin met bloemen en ik kan ook wel een bos bloemen betalen.
Maar de vreugde, van die ongekende rijkdom, terwijl ik een hele week de eindjes aan elkaar had geknoopt, die vreugde is verloren.
Toen ik afgestudeerd was vond ik een baan in Maastricht. Ik had een heel leuk appartementje op de zolderverdieping van een oud herenhuis.
Op zondag bleef ik tot minstens een uur of een in bed liggen met een heerlijk dik boek. Ongegeneerd en zorgeloos onder het veilige schuine dak.
Na dertig jaar moederschap, lukt het me niet meer om gewoon lekker in mijn bed te blijven liggen.
Het ‘opstaan er moet van alles gebeuren’ zit inmiddels diep in mijn botten.
Soms denk ik nog wel eens: “zou ik??” Maar het idee spreekt me inmiddels niet meer aan.
Ik vrees dat ik ook dit als een verloren vreugde kan afschrijven.
Lees ook: zomaar op een ochtend
Wat een leuk artikel!
Mijn verloren vreugde is de nachtenlang aan één stuk door gamen. Een nieuwe game kopen (0f beter nog, krijgen als gamejournalist) en in één ruk uitspelen. Sinds ik kinderen heb is nachtelijk gamen er niet meer bij
o ik kan me voorstellen dat je dat heerlijk vond
Een verloren vreugde vind ik vooral het geen zorgen hebben als kind zijnde, nu ik op mezelf woon is dat toch heel anders.
Haha heel herkenbaar. Zowel die taartjes (ik vind ze nu ook niet meer lekker) als het lekkere onbezonnen leventje met de eindjes aan elkaar knopen. Leuk geschreven!
hahha helemaal waar wat jij schrijft, vroeger zag ik mensen op een zaterdag ochtend naar de markt gaan en nu zie ik dat niet vaak meer wat wel jammer maakt xxx
Regelmatig ging ik vroeger naar de markt en haalde we bloemen. Altijd zo heerlijk in huis
Dat van die bos bloemen herken ik wel ja… ik ging op zaterdag dan altijd met mijn moeder naar de markt om inderdaad met armen vol bloemen weer thuis te komen!
Leuk geschreven! Roze taartjes. Wat super leuk! Bij ons in de famillie bakken er altijd taart als er iemand jarig is!
Ja die roze taartjes, die wilde ik ook altijd. Bij mijn oma ging het precies het zelfde. En ja verloren vreugdes, die heb ik ook wel. Ik kon vroeger op zondag middag een hele middag EastEnders kijken, Ik was toch alleen en niemand die mij stoorde. Iets wat ik nu nooit meer zou doen met een gezin :)