Verkouden worden

De strijd van mijn hoofd tegen de rest van het lijf

Het gebeurt je altijd op een dag, dat het niet mag gebeuren.
Verkouden worden.
Vier afspraken heb ik staan, drie buiten de deur, een binnen.

er moet ook nog gewerkt worden, ook al wil mijn hoofd dat niet

Die buiten de deur willen me niet zien: dat zijn de regels van het moment en natuurlijk houden we ons daaraan. We leven nog steeds in een pandemie en daar zullen we mee moeten leven.
De eerste paar uren, vind ik het nogal overdreven allemaal. Ik voorzie dat mijn agenda nu op andere momenten overvol zal worden. Ach ja, daar valt mee te leven.

Ik trek mijn trouwe toetsenbord naar me toe: er moet ook gewoon gewerkt worden natuurlijk.
En dan gebeurt het. Mijn hoofd weigert dienst. Mijn vingers staan klaar voor commando’s van uit het hoofd: er komt niks. Helemaal niks. Het enige wat mijn hoofd aangeeft, is dat het niet zou weten waar dit allemaal over gaat. Mijn keel geeft wel een signaal: ik ben dik en ikke heb pijn.

Kom op zeg, wat heeft mijn keel met mijn hoofd te maken? Toch zeker helemaal niks? Ik  ontvang nu ook een signaal van mijn ogen. “kunnen we effe dicht?” Even dicht, even dicht, geen sprake van!
Ik sta op: een glaasje sap zal de geluiden van die keel wel doen stoppen.

Nog meer signalen

Nu zenden mijn knieën een signaal: “wij gaan lekker dubbel klappen!”
Het wordt mij duidelijk wat hier aan de hand is. Allerlei lichaamsdelen zijn – zonder dat ze daartoe instructie hebben gekregen – aan het samenspannen om de werking van mijn hoof te blokkeren.

Ik laat me niet klein krijgen, nou ja, ik besluit de meute gedeeltelijk hun zin te geven. En strek mezelf uit op de bank, met een boekje.
Het boekje blijft gesloten naast me liggen: mijn ogen winnen.

Een half uurtje later sta ik weer op en tik dit stukje. Mijn hoofd vind het best wel leuk geworden, mijn lichaamsdelen muiten rustig verder.

lees ook eens: even eruit lees ook: zonder geitenwollen sokken maar…

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like