Uitzicht, van af een bankje en genieten maar...

Op de overvolle Italiaanse camping, zochten we een plekje. Dat viel niet mee. Italianen geven weinig om privacy en nog minder om natuur. Natuur vinden Italianen eigenlijk maar lastig. Het is iets dat getemd moet worden. Dat doen ze door aan hun caravan een keukentent te bouwen. Met een grote ijskast, een fornuis en een magnetron. Je moet wel kunnen eten, tenslotte.

Een leuk plekje vinden op zo’n camping is geen geringe opgave. Tenslotte vonden we er eentje aan de rand van de camping. Onder een grote pijnboom zetten we ons eenvoudig tentje – zonder keuken – op. Een half uurtje later, klapte ik tevreden mijn stoeltje uit om op mijn gemakje van het prachtige Toscaanse landschap te gaan genieten, wat een uitzicht ! Weliswaar stond er een hek om de camping, maar dat was een hek met zeer breed gaas. Voor Italiaanse begrippen nauwelijks een hek te noemen.

Ik zuchtte tevreden als een spinnende poes. “Geef haar een uitzicht, en ze is gelukkig”, zei mijn toen 13 jarige dochter. Een kind met inzicht.

een uitzicht brengt rust

Mijn hele leven al, brengt een uitzicht me tot rust. Als kind ging ik in de vensterbank van mijn zolderkamer zitten, zette mijn benen in de dakgoot en genoot van het uitzicht.

Ver kunnen kijken geeft rust en ruimte in je hoofd. Mensen zouden dat verplicht een keer per week moeten doen. Zitten. Mond dicht. De ruimte inademen. Verder niks.
Ik maak geen grapje. Wanneer je een tijdje rustig om je heen gekeken hebt, lijken al je problemen minder zwaar.

Het leven kan nog zo moeilijk en ingewikkeld zijn, ik vind bijna altijd wel een nieuw uitzicht. Zonder uitzicht word ik beslist kortzichtig.