Uit de armoe keuken: bloedworst.
Als er een recept is wat niet in de armoe keuken mag ontbreken, dan is het wel bloedworst.
Als er een ding was wat ik van harte niet te eten vond, dan was het wel bloedworst.
Bloedworst is eigenlijk vlees dat we kunnen categoriseren als vergeten vlees. Samen met kaantjes, klapstuk en rolpens en misschien ook de speklap, daar ben ik niet helemaal zeker van.
Hele vroeger als kind heb ik wel eens bloedworst gegeten. Het was zwart met keiharde witte stukken spek erin. Het smaakte zoals het eruit zag. Het enige lekkere was de plak gebakken appel die er bij zat. Maar ja, had je die appel op en dan kon je nog aan die schijf bloedworst beginnen….
Waarom hoort bloedworst in de armoe keuken?
Bloedworst: nomen est omen, de naam is het teken, is gemaakt van bloed. Varkensbloed om precies te zijn. Vroeger gooide mensen weinig tot niks weg. Als er een beest geslacht werd, werd werkelijk alles van dat beest gebruikt. Dus ook het bloed. Je kan bewondering hebben voor de inventiviteit van mensen.
Om bloedworst te maken heb je behalve bloed ook een varkenskop waar je bouillon van trekt.( ik zei toch: alles wordt gebruikt) en een uitje voor de smaak, kruiden ( die verschillen natuurlijk per worstmaker). Wanneer de bouillon klaar is en wat is ingedikt met broodkruim, wordt het bloed daar koud aan toegevoegd. Zodra je bloed verwarmt begint het te stollen. Voila, je begrijpt het principe van bloedworst.
Terug naar lekker vinden. Vele jaren geleden naam mijn nichtje die al haar hele leven in Frankrijk woont me mee uit eten. “Ha!”, riep ze “boudin!!” “Was dah?”. “Bloedworst” zei ze “als het ergens op de kaart staat , moet je het zeker eten”
Wie ben ik om het beter te weten? Ik bestelde het ook. Het was zacht, bruin, smeuïg en kruidig. Met een plakje gebakken appel en aardappel/knolselderij puree. (ook behoorlijk armoe-keuken). Niks geen vieze stukken vet, niks geen zwarte smurrie.
Geloof me, lieve lezers, negeer de bloedworst, eet boudin! ( want voorlopig ben ik de enige..)
lees ook eens: uiensoep
Ik vind bloedworst wel lekker, zowel de Nederlandse variant als de meer exquise variant.
Veertig jaar geleden was ik in de Zwitserse stad Fribourg samen met mijn lievelings oom. Het was weliswaar officieel zomer, maar guur herfstig weer. We hadden een paar uur door de verlaten, natte en koude stad gewandeld. We hadden ergens trek in, maar het was drie uur, dus te vroeg om uitgebreid te eten. We warmden op in een restaurant bij een bak stomende koffie en vroegen om iets kleins te eten. We kregen u raadt het al, bloedworst. Bij het afrekenen hoefden we die niet eens te betalen. Ik vermoed dat ze ons voor zwervers hebben aangezien aangezien we helemaal verkleumd binnenkwamen.
wat een leuk verhaal
Prachtig!
dank je