Tijd om wat…?
De dagen glijden al lang niet meer voorbij in het trage tempo van weleer. Wanneer was het dat ik voor het eerst besefte dat er zoiets als tijd bestond?
Dat eten na schooltijd niet louter een logische toevalligheid leek, maar een bezigheid zorgvuldig afgestemd op de klok boven de keukentafel? Ik leerde het raadsel van de klok bedwingen en men zei dat ik nu ‘groot’ was.Van lieverlee wende ik eraan dat spelen ophield als het zo en zo laat was en dat moeheid of uitgespeeld zijn daar niets mee te maken hadden. Steeds meer werd ik me ervan bewust dat alles wat ik deed verbonden was aan tijd en dat het niet alleen de klok was die mijn leven ging bepalen, maar dat ook de gebeurtenissen er omheen bakens in de tijd waren. Ik mocht gaan stemmen, trouwen, kinderen krijgen, werken! Dit alles lag keurig ingebed in het verstrijken van de jaren.
Meer nog dan vroeger mijmer ik nu over tijd. Een begrip dat ik maar moeilijk kan doorgronden. Daar waar het structuur in mijn leven moest brengen, bracht het ook verwarring. Waarom gaat het leven zo snel sinds ik me van tijd bewust ben? Mijn kinderdagen duurden eeuwig. Vakantie was een tijdloos verlangen dat uitnodigend voor me lag.
Maar nu, terugkijkend, lijkt mijn leven een seconde in de eeuwigheid te zijn geweest. Ach, en dat is het eigenlijk ook.
Mijn oog valt weer op de krant op de tafel. Onwennig pak ik hem op en lees opnieuw de contactadvertentie. ‘Omdat niemand het verdient om alleen te zijn!’ Is de laatste zin. Is dat zo? Is alleen zijn dan verkeerd? Het zet me aan het denken. Wat als ik straks alleen achterblijf? Moet ik me dan bij zo’n relatiebureau aanmelden? Is dit ook zo’n gebeurtenis die is ingebed in de tijdsspanne van het leven? En wil ik mijzelf wel de rest van mijn leven hier aan blijven onderwerpen?
Komt tijd, komt raad, probeer ik mezelf te sussen. Woorden waar ik nooit zo bij stilstond maar die nu binnen denderen. Wil ik mij nog steeds laten leiden door zaken omdat ze bij mijn leeftijd passen? Hoe meer ik de gedachte toelaat hoe vastberadener ik word. Iets in mij wordt wakker en wekt de bijna ingeslapen energie. Mijn hart pompt tegelijk met het bloed de levenslust door mijn aderen.
Vol overgave reken ik af met de tijd
Vol overgave reken ik af met de tijd die mij zegt wat ik moet doen. De krant met de advertentie leg ik naast de haard. Voor vanavond, dan fikt ie lekker snel. De klok aan de muur zet ik stil. Mijn polshorloge gooi ik, recalcitrant als ik me ineens voel, in de sokkenla. Ik trek de stekker uit het gasfornuis en stop hem er weer in. De tijdsaanduiding begint te knipperen. Voorheen mijn irritatie opwekkend bij stroomuitval omdat het instellen van de tijd een hels karwei is, nu mijn nieuwe baken waar ik me voortaan aan laaf. Het zijn de vier rode knipperende nullen die mij daar blijvend aan zullen blijven herinneren.
Ik heb geen tijd meer nodig. Ik heb de tijd.
©annekedejong
Tijd…het mooiste wat er is maar heel soms beangstigend. Stil zetten gaat niet en het lijkt steeds sneller te gaan.
wauw, dit heb ik zeer graag gelezen! Ik kom zeker terug!
Oeh, dat zou ik niet kunnen. Ik leef niet door een klok heen, maar vind het wel fijn om te weten hoe laat het is. Structuur in mijn leven. Als ik dingen doen zoals het komt voel ik me net een zombie.
Ik houd best van leven met de klok moet ik bekennen. Het geeft structuur aan de dagen. Maar je moet er inderdaad geen slaaf van worden.
Ik vind tijd maar iets bijzonders, wat tijd met mensen doet..
Ik vind dat we hier in Nederland sowieso al veel te gehaast leven, alles moet ‘ff snel’ tussendoor. Iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt, ongeacht de leeftijd.
Mooi geschreven. Tijd is inderdaad belangrijk. Eigenlijk kom ik gevoelsmatig altijd tijd te kort.
Ik heb een poios in Afrika gewoond. Daar gaan ze heel anders om met tijd. Echt zalig.
Lekker lomp geschreven datingadvertentie, is dat typische hokjesdenken van het ideaal is getrouwd, 2.4 kinderen. Wijk je daar van af dan is het abnormaal