Tijd om stil te staan, een gastblog van Cynthia Poen
tijd om stil te staan : een bijzonder gastbog van Cynthia Poen, waar veel vrouwen zich volgens mij in kunnen herkennen.
de rust en de zoektocht
Nu de dagen zich in deze coronatijd aan elkaar beginnen te rijgen, begin ik een beetje te verdwalen in mezelf. De rust zorgt voor een zoektocht naar binnen. Waar ik voorheen geleefd werd door de waan van de dag, is er een nieuw perspectief aan het ontstaan. Al dat opborrelende gevoel dat ik geparkeerd had de afgelopen jaren, komt naar boven en dat is zo bijzonder. Want wat is er veel gebeurd en wat heeft dat veel voor mij gedaan; met mij gedaan, de afgelopen jaren.
Terugkijkend was het ontzettend veel. Het gebrek aan afleiding momenteel vind ik lastig. Maar het zorgt ook weer voor ruimte, ruimte om dat alles te laten passeren. Mijn verdriet en machteloosheid erkennen en het niet meer wegstoppen, maar het echt zien. Voelen wat er gebeurd is, zonder maar steeds door te draven als die spreekwoordelijke kip. En dat voelt fijn, dat het er even mag zijn. Dat ik het er laat zijn.
de reorganisatie
Toen ik een jaar of 5 geleden in een reorganisatie terecht kwam voelde dat als falen, keihard. Want ik was niet meer nodig. Ik, die altijd zo prat ging op het zo goed mogelijk vervullen van mijn functie en er altijd nog een schepje bovenop deed, was overbodig geworden. Dat was als een enorme mokerslag en het deed zo ontzettend veel pijn. Maar zonder er maar een moment bij stil te staan en al dat gevoel wat tijd te geven, ging ik harder rennen, nog harder. Ik besloot weer naar school te gaan, een lang gekoesterde wens van mij. Het moment was waardeloos gekozen natuurlijk maar ik moest vooral niet zeuren van mezelf. Schouders rechten en door.
Ik liet de plek waar ik al die jaren zo fijn had gewerkt achter en stapte in iets nieuws. Ik haalde prachtige cijfers tijdens mijn studie, alleen maar achten, negens en tienen. Alsof ik aan mezelf en iedereen die me zo gekwetst had wilde bewijzen hoe waardevol ik was. En hoe stom het was geweest dat ze mij van mijn zo geliefde plek hadden gehaald. Trots doorliep ik schijnbaar moeiteloos het hele proces en haalde met vlag en wimpel die vierjarige studie in twee jaar. Een uitgestoken tong naar iedereen. Kijk mij eens goed zijn.
Zelfs toen er in mijn eindexamenperiode onverwacht enorm veel verdriet ontstond in ons gezin stampte ik verwoed door. Opgeven of stilstaan kon ik niet, daarvoor was de schok te groot. Ik kon de enormiteit van al dat verdriet niet aan, kon alles wat er toen gebeurde niet onder ogen zien. Die focus op mijn studie was mijn redding en daar klampte ik me vol overgave aan vast. Ik probeerde er vooral te zijn voor iedereen en stopte dat enorme trauma van mezelf diep,diep weg in mijn binnenste.
Na het afronden van mijn studie, starte ik bijna direct met een nieuwe studie, ook hier vier jaar in twee gepropt. Ik ging volledig voorbij aan alles. Want zolang je het negeert is het er niet. Wat was ik toch onnozel.
tijd om stil te staan
Glimlachen en doorgaan, alsof het zo eenvoudig is. Halverwege die tweede studie liep ik volledig vast. Verdriet, paniek, machteloosheid. Het nam volledig bezit van mij. En wederom gunde ik mezelf te weinig tijd om stil te staan, om even te voelen. Een aansteller was ik, zwak, ik moest vooral niet piepen want het ging allemaal niet om mij. Het maakt me ongemakkelijk, al die emotie diep van binnen. Ik kon er gewoon niet mee omgaan. En nog steeds is het zo rauw… In toenemende mate, durf ik mondjesmaat dat verdriet toe te laten. Terwijl ik dit zit te schrijven overvalt het me, de heftigheid van dat ene moment toen mijn wereld even stil stond en ik oprecht dacht mijn kind te verliezen. Mama! Die ene schreeuw van haar, die laatste blik in haar ogen toen ze naar me keek voor het angstig stil werd. De complete paniek die erop volgde, ik verloor mezelf daar volledig, in dat ene moment. Die schreeuw waart nog regelmatig rond in mijn hoofd en doet me schudden op mijn grondvesten.
Het is tijd, tijd om dat alles te verwerken en het dan vervolgens los te laten. Om door te gaan met leven en die angst niet te laten overheersen. Ik kan dat en ik wil het ook heel graag.
Misschien komt het door het feit dat de datum van die ene zwarte dag weer bijna voor de deur staat en alles weer zo levendig voelt, dat het weer zo’n pijn doet in mijn hart. Ineens snap ik nu ook waarom ik soms zo onzeker ben in mijn zijn, zowel in werk als privé. Want mijn wereld is door elkaar geschud de afgelopen jaren en dat besef is er eigenlijk nu pas.
Fijn dat je even naar me wilde luisteren.
Lieve groet
Cynthia
Meer lezen van mij? Cynthiapoen.nl
Wat prachtig omschreven, herken het wel een beetje. Nu helemaal met die sombere en grijzen dagen.
dank je wel Jasmina, hopen dat de zon snel weer tevoorschijn komt! dat helpt
Ja wat een goede tekst, vooral nu.
Veel mensen komen nu natuurlijk ineens stil te staan en gaan naar zichzelf kijken.
Mensen hebben altijd bewijs drang, maar nu worden we gedwongen om naar ons zelf te kijken
Helemaal waar Jasmijn, en hoe fijn is dat!
Altijd maar doorgaan en doorgaan, het is herkenbaar. Maar uiteindelijk zegt je lichaam nee. Dus let op jezelf, pas op de plaats. Niemand heeft er iets aan als je uitvalt.
Helemaal waar Georgina, ik heb mijn grenzen te lang opgerekt. Mooi dat het herkenbaar is voor je.
Wat prachtige geschreven
Dank je wel Tessa!
Mooi en herkenbaar geschreven. Ik heb in een heel andere setting in een vergelijkbare situatie gezeten, daar is vorig jaar een duidelijke kentering in gekomen, maar ik heb af en toe nog steeds de behoefte om even stil te staan.
Dank je wel Irene en wat mooi dat je dat ook zo voelt!
Mooi geschreven! De afgelopen tijd heb ik gedwongen stilgestaan, maar dat is wel even goed voor me geweest.
dank je wel Joyce en jij veel sterkte
Pfff… wat een timing om dit te lezen. Ik heb me vandaag bij de huisarts gemeld omdat ik het allemaal niet meer aankan. Het bewijzen dat ik goed genoeg ben en het allemaal perfect willen doen…
Wat mooi dat het precies op het juiste moment komt Cynthia, soms is het leven best pittig he?! sterkte.
ik heb de ervaring om door te gaan en te gaan en te gaan en dan is het ineens….pats. dus tijd om stil te staan is heel belangrijk
zo heb ik dat ook ervaren rachel, dank je wel voor je reactie!
Je kan een lange tijd doorgaan als een trein die maar blijft rijden, maar op een gegeven moment geeft je lichaam aan, dat je moet stoppen. Dapper zo als je het allemaal aan hebt gepakt, maar ik snap dat je op een gegeven moment pas op de plaats moest maken.
dank je wel voor je mooie reactie Lodi!