The way we were : over de kleur van herinneringen
In mijn vorige blog over herinneringen, waarin ik me afvroeg of je herinneringen kan maken raakte ik kennelijk een snaar. Hele lieve en persoonlijke reacties, riep het blog op.
De meeste mensen vonden- net als ik – dat je de beleving kan maken, en wie weet laat dat een herinnering na…Wie zal het zal zeggen.
Herinneringen hoeven niet perse mooi of makkelijk te zijn, schreven lezers en soms ben je bang om je herinnering te toetsen aan de werkelijkheid.
Dat deed me ineens denken aan een lied dat ik al heel lang niet meer geluisterd heb: The way we were.
Het is de titelsong van een film, met Barbara Streisand (niet weglopen als je niet van La Streisand houdt). Die film maakte een verpletterende indruk op me: ik was toen net achttien.
Ik kan me hele scenes, zo voor de geest halen. Maar ik heb de film nooit meer een tweede keer gezien. Uit angst…juist ja. Dat hij tegen zou vallen.
Maar de titelsong viel te proberen niet waar ?
En juist ja, net als bijna 50 jaar geleden, sprongen de tranen me weer in de ogen.
“Memories”, zing ze, “Misty watercolor memories” en nadat ze even is doorgegaan over die zoete herinneringen, benoemt ze dat wat benoemt moet worden:
Memories
May be beautiful and yet
What’s too painful to remember
We simply to choose to forget
Dat herken ik wel. En ik ben benieuwd wie dat nog meer heeft.
Het is een vreemdsoortig proces waar ik nooit helemaal grip op gekregen heb.
Het gaat als volgt. Er gebeurt iets naars, iets heel naars.
Dat achtervolgt je, dat vreet je op, je ligt er van wakker, wat je ook doet, je krijgt het niet uit je hoofd.
En dan ben je ineens 5 jaar verder. Life goes on zoals ze zeggen Door een voorval wordt je weer aan die nare gebeurtenis van toen herinnert.
En tot je stomme verbazing, is het nog steeds erg. Maar het doet geen zeer meer. Het is misty geworden, het heeft pasteltinten gekregen, zomaar….
Wonderlijk. Maar uiterst troostrijk.
Als je ook een beetje wil snikken:
en lees ook eens: onderbroekenlol
Volgens mij is dat een vorm van zelfbescherming. Net zoals dat je vergeet hoe pijnlijk het was om te bevallen en er zo weer aan begint. Of is dat een gekke vergelijking?
Nou ik vind dat wel een mooi proces. Je brein beschermt je voor die pijnlijke herinneringen van vroeger.
Herinneringen maken is fantastisch, er aan denk doet soms onwijs veel pijn.. vaak met een lach of een traan. Het liedje kende ik nog niet
Wat een mooie songtekst. Muziek brengt veel herinneringen mee. Zo denk ik altijd terug aan het Rolling Stones concert van 2017 als ik Sympathy for the Devil hoor. En als ik Hello Goodbye van de Beatles hoor, denk ik altijd terug aan mijn reizen naar Livepool
Een voorwerp of geluid triggerd vaak een herinnering zelfs als we die heel diep hebben weg gestopt.
Oh ja, muziek kan enorm herinneringen en emoties oproepen. Ik word ook altijd helemaal droevig van Send in the clowns….
Ik heb dat met mijn trauma (als klein kind in ziekenhuis met beenmergpunctie), wat diep is weggestopt maar er hoeft maar een ballon te voorschijn te komen en ik ervaar het weer. Ik kreeg de handschoen van de arts opgeblazen als ballon mee naar huis.