Test je tolerantie level!

Denk jij dat je de ongemakken van leven online gemakkelijk opneemt, doe deze tolerantietest: bestel een kaartje voor de Orangerie in Parijs en kom  dan terug….

Toen wij in Parijs aankwamen heerste Corona. We konden naar musea, maar moesten online boeken en kaartjes bestellen. Daarvoor moesten we zorgen dat we met onze bankpassen en creditkaart op de door de Fransen gewenste wijze konden betalen.
Dat gaf wat gedoe, maar het was te doen. En het ging goed.
Maar nu Corona tot het verleden behoort, behoort ook het soepel online boeken tot het verleden….
Lees en huiver

Op de eerste zondag van de maand kan je gratis naar de staatsmusea in Parijs. Daarvoor moet je wel reserveren en vol is vol. Op 20 juli, wil ik twee kaartjes reserveren voor zondag 7 augustus in de Orangerie een museum met veel impressionisten.

Ik slinger mezelf online. Hoera en zijn nog wel 9 time-slots over! Ik boek, wil bevestigen en krijg te horen: u wachtwoord klopt niet met uw email…Ik controleer het wachtwoord, dat is in orde. Nog een keer. Mis! Nieuw wachtwoord aanvragen dan maar.
Nog een keer. Mis !
Enfin na een half uur geef ik het op.

Wacht maar zegt manlief, die stiekem denkt dat ik het niet goed doe (zo krijg je nog echtelijke twisten ook) Ik bestel ze wel op mijn telefoon. “Ja hoor”, roept hij een paar minuten later (triomfantelijk) ik heb ze!
Om een tel later te concluderen: “shit….er is een probleem met mijn email”

De Orangerie ligt in de Tuilerieen, een prachtig park. De volgende dag na ons vrijwilligerswerk, kopen we een lekker broodje, gaan in dat park picknicken en vervoegen ons dan bij de Orangerie, om live een kaartje te reserveren.
We gaan voor het eerste lint staan.

“Heeft u een kaartje”, vraagt het meisje bij het lint. “Non”, zeg ik.
“Het is he-le-maal vol, u kunt er niet in”, zegt ze streng.  Als ik opmerk dat ik alleen maar een kaartje wil reserveren, mogen we voor het andere lint gaan staan. Wat iemand vervolgens voor ons open doet. We belanden bij de kassa. Waar tot mijn niet geringe verbazing mensen achter staan, die…..kaartjes kopen en daar tevreden het museum mee inhuppelen.

We zijn aan de beurt, ik leg uit wat ik er aan de hand is. Het meisje achter de kassa vindt dat we dit, maar aan haar collega moeten vragen, die telefonerend naast haar zit. Als de collega is uitgebeld, leg ik uit dat het online reserveren voor de gratis zondag mislukt is en dat we dat  nu hier even komen doen. Bereidwillig kijkt het meisje op haar scherm. Verheugd meldt ze ons dat er nog 2 tijd slots zijn.

“He?????, gisteravond waren het er nog een heleboel….. Hebben wij het goede voorbeeld gegeven of zo” denk ik. Enfin, wat doet het er toe. “Geeft u ons maar 2 kaartjes om half een ”, zeg ik.
Verbijsterd kijkt de collega ons aan: reserveren kan alleen online! Dan beseft ze weer waarom we voor haar staan. Ze tikt onderaan op het scherm: “stuurt u maar een mailtje naar de billeterie”

Dat wij midden in de billeterie staan, lijkt haar volkomen te ontgaan. Ik slik een heleboel onnette woorden(zowel in het Frans als het Nederlands als het Engels) in, trek de collega ook niet door het luikje van het loket. Waarvoor ik toch wel een vredesprijs verdien.

We draaien ons om en lopen naar buiten. Een woedende suppoost rent on achterna. Je mag niet door de ingang naar buiten!!!  Dat moet via de uitgang!!!! En die zit aan de andere kant van het pand en om daar te komen heb je een kaartje nodig….

Lees ook: dit huis is geen hotel

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1