Terug naar de “Ventoux” door Ingrid Verbakel

Pasgeleden zag ik de film Ventoux , die allerlei herinneringen bij mij naar boven bracht.

Deze film brengt de intieme sfeer van vriendschap en (onuitgesproken) verliefdheid mooi in beeld en laat zien hoe de keuzes die je maakt op jonge leeftijd de rest van je leven (en dat van anderen) kunnen beïnvloeden. Met een flinke dosis humor. Als je iets met die berg hebt, maar ook als je er niets mee hebt en niet van fietsen houdt, is “Ventoux” een mooie filmervaring. Terug naar de “Ventoux”…

Mijn eerste keer

In 1992 was ik deze kale berg opgegaan op een witte Trek (kruising tussen mountainbike en racefiets). Mijn toenmalige vriend Marcel wilde me slechts ten huwelijk vragen op de top van de Mont Ventoux in Zuid-Frankrijk. En het telde alleen vanaf de Tour de France-kant in Bedoin, uiteraard. De dag die we hadden uitgekozen tijdens onze fietsvakantie was het heel rustig. Er stond een straffe wind die op het steile stuk vanaf ‘Chalet Reynard’ compleet vrij spel had. Marcel bood nog aan om me bij dit restaurant ten huwelijk te vragen, maar ik liet me niet kennen.

“Desnoods ga ik die laatste kilometers wel lopen!” zei ik heldhaftig. Met het meteorologisch instituut in zicht, bij de laatste bocht, waaide ik om. Ik was nog net op tijd om mijn voet uit de toeclip te halen. Op de top ging hij door de knieën en ik zei ‘ja’.
Het moment werd met een camera vastgelegd door een meisje en een jongen voor wie de “Ventoux” de eerste berg was die zij beklommen. Wel waren ze vanaf de ‘makkelijke kant’, vanaf Sault, bovengekomen. Maar de laatste kilometers vanaf Chalet Reynard zijn voor iedereen gelijk en even zwaar. Het was koud boven: de kachel brandde boven in het restaurant en het kwik haalde amper 10 graden.

Twintig jaar later op de Ventoux

Het romantische begin bleek geen garantie voor ‘en ze leven nog lang en gelukkig’. Om de herinnering aan ‘de berg’ een andere glans te geven, boekte ik samen met mijn toen 16-jarige zoon Jeroen een groepsfietsvakantie ‘Rond de Mont Ventoux’ voor de zomer van 2012. De Mont Ventoux beklimmen met de fiets was een belofte die ik mijn zoon op zijn twaalfde had gedaan. Omdat hij aan wielrennen doet, kan ik hem logischerwijs in de verste verte niet bijhouden. Met deze groep mensen op vakantie bleek daarom een schot in de roos.

De beklimming
Op 16 augustus 2012 kwam het moment om de Mont Ventoux van de Tour de France-kant te beklimmen. Vanaf de witte streep in Bedoin startten we met 10 mensen uit de Cycletours groep een ‘tijdrit’. Anders dan mijn zoon, nam ik het woord ‘tijdrit’ niet zo serieus. Hij was het snelste boven in anderhalf uur. Heel goed als je  – zoals hij – wielrenner wil worden, maar mijn ambitie was alleen om niet als laatste boven te komen. En dat lukte in 3 uur.

Kermisachtig druk
Terwijl het in 1992 zo rustig was tijdens de beklimming, was het twintig jaar later kermisachtig druk. Ik wist niet wat me overkwam. De hitte en de drukte maakte het zwaar, maar de vele aanmoedigingen onderweg maakten veel goed. Bij het laatste steile stuk werd ik aangemoedigd met “Je kunt het, je kunt het!” De afdaling terug naar Bedoin was geweldig. Het was een ongelofelijke Mont Ventoux-ervaring, maar voorlopig zie ik deze Grote Vriendelijke Reus niet meer terug.

lees ook: onderweg hoef je je niet te vervelen

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like