Suikerspin

Die suikerspin in Engeland

Ik weet het nog: ook al is het inmiddels vele tientallen jaren geleden. We waren met vakantie in Wales met ons gezin van drie meide, in de oude vertrouwde vouwwagen. Bij het dorp waar we kampeerden was een kermis.  Wij daarheen, natuurlijk ! En daar zagen we ze: Suikerspinnen.  Ik zal een jaar of tien geweest zijn, en had dat nog nooit eerder gezien.
Sterker nog, we wisten niet eens hoe die dingen heetten. De naam suikerspin leerden we pas later.

We keken onze ogen uit. Met een paar polsbewegingen, toverde een man een roze wolk op een stokje uit een pan, waar zo op het oog niks in zat dan wat roze draadjes. Pure magie, vind je niet?
Natuurlijk wilden wij er ook een en die kregen we. Onze ouders waren de flauwste niet. En daar stonden we: alledrie met een grote roze wolk  in de hand. Onze eerste suikerspin! Mijn vader nam voorzichtig van een van ons een hapje en sprak de onvergetelijke woorden: “Vinden jullie dit echt lekker, jongens ?” ( Waarom hij altijd jongens tegen zijn drie dochters zei, is wellicht ook een blog waard, maar nie top dit moment )
Wij waren gewend dat papa niet van zoet hield, dus we snapten wel, dat hij dit niet lekker vond.

Maar ja, na drie hapjes suikerspin…

Eigenlijk vond ik het ook niet zo lekker, die suikerspin….Die eerste paar happen, in die dons-achtige zoetheid,  ja die waren heerlijk. Maar dan…dan moet je nog door die hele hap zoetigheid heen…en het werd almaar kleffer en zoetiger. Als je uiteindelijk bij het stokje bent, eet je eigenlijk geen suikerspin meer, maar een suikerklontje. Nou  ja wel een roze suikerkontje  natuurlijk.

Maf eigenlijk he. Iets dat er zo lekker uitziet, zo smakelijk en betoverend…En wat dan uiteindelijk een “doorzetten en laat je niet kennen” gevalletje blijkt te zijn.
Ik ben niet zo van het opgeven. Ik kon maar niet geloven dat die suikerspin haar belofte van dons en zoet niet waarmaakte. Dus  in Nederland, waar ze ineens ook op de kermis verschenen, at ik er  weer grote roze suikerspin….

Met hetzelfde teleurstellende resultaat. Ik keerde terug naar de oude vertrouwde kaneelstok. Hard en zoet en kaneelachtig tot het allerlaatste hapje. Je kon hem ook terugstoppen in zijn witte papiertje en er de volgende dag verder van genieten. Een voordeel dat die suikerspin zeker miste. 
 De zorg over onze gebitten zorgde ervoor dat we op de kermis maar uit twee snoepzaken mochten kiezen en een daarvan was natuurlijk de oliebol! je snapt: ik at nooit meer een suikerspin

Jaren later liep ik met mijn kinderen over de kermis. Zoonlief viel als een blok voor een suikerspin. Ikzag bij hem dezelfde grote ogen als die ik had, destijds..
Ik dacht : mij krijgen ze niet meer, ik neem een kaneelstok. Ik heb mijn lesje geleerd.
Bummer! Het zal met oud worden te maken hebben….maar terwijl zoonlief smakelijk in de roze wolk hapte, beet ik in een kaneelstok, die haar haar belofte niet waar maakte.

Ik nam een zak vol oliebollen mee naar huis. Die smaakten nog als vanouds!

lees ook eens: handdoeken en keuzes maken

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like