De wereld op zijn kop

over het sterrenbeeld vissen

Ik sop de ramen alsof het jaren geleden is. Ik boen de vloer met een vuur waarvan ik niet eens wist dat ik het nog in mij had. De tegels van het balkon licht ik met groot gemak en veeg de rotzooi er onderuit. Ondanks een gevoel van moeheid speur ik mijn omgeving af. Wat kan er nog meer onder handen worden genomen? Wat probeert er stiekem te ontsnappen aan mijn opbloeiende werklust?

Ik schrik. Wat is er met mij aan de hand? Vanwaar toch die onrust? Zelfs het zweet op mijn voorhoofd, een teken dat ik wat gas terug moet nemen, weet me amper te stoppen. Eerst dacht ik dat het misschien de veel te vroege terugkeer van de lente was.

En ongetwijfeld zal dat ook wel haar weerslag op mij hebben. Net zoals op de vogels in de buurt trouwens. Ondanks het gebrek aan voedsel blijven de zonnebloempitjes, de meelwormen en al het andere, vanuit het vogelperspectief een feestmaal, ineens onaangeroerd. In plaats daarvan wordt er gezocht naar takjes, naar mos en naar veertjes. En wordt er om het hardst kabaal gemaakt. De specht stelt al timmerend op de lantaarnpaal zijn territorium voor het nieuwe broedseizoen veilig.

Maar het kan onmogelijk de lente zijn die mij activeert om mijn huis van boven tot onder op onvolkomenheden te inspecteren en onder handen te nemen. Ik houd namelijk helemaal niet van poetsen, laat staan van ramen zemen, vloeren boenen en terrassen schoonvegen tot ik erbij neerval. Integendeel!

Sterrenbeeld vissen

Dus sleep ik mijn afgepeigerde lijf naar een stoel en vraag me af wat er in hemelsnaam aan de hand is. Wanneer is dit begonnen? Iets in mij wil antwoord op deze vraag. En iets in mij wil dat niet. Typisch een eigenschap van mijn sterrenbeeld Vissen, stel ik gelaten vast. Hoe vaak ben ik al niet heen en weer geslingerd tussen die twee blinkende gladjanusjes die elk een andere kant op willen zwemmen en mij het maken van keuzes daardoor onmogelijk maken? Om gek van te worden. Vaak draaide het erop uit dat ik helemaal geen keuze maakte en de tijd haar werk liet doen. Soms was dat verstandig en soms heel dom. Maar dat terzijde.

Ik negeer sterrenbeeld Vissen

Maar nu wil ik het weten. Vastberaden negeer ik mijn sterrenbeeld Vissen en stel me opnieuw de vraag: wanneer is dit begonnen? Het kan namelijk niet zo zijn dat ik eerst alle huishoudelijke werkzaamheden uitstelde en nu ineens hemel en aarde beweeg om maar bezig te blijven met sop- en poetsdoek, bezem en schuurspons en meer van dat soort attributen waar ik nu eerst een stoflaag van enkele centimeters af moet halen om ze überhaupt te kunnen gebruiken? ‘Twee weken geleden’, zegt het stemmetje in mij. ‘En dat weet je heus wel!’ Vervolgt het met overtuiging.
‘Ja, ja!’ Antwoord ik gelaten. ‘Natuurlijk weet ik dat wel. Het is het oude liedje. Ik moet iets doen wat ik moeilijk vind en dus wil ik dat vermijden. Hoe simpel kan het zijn?’

‘Wel, doe het dan!’ Het stemmetje is meedogenloos en ik weet het. Zuchtend sta ik op en loop naar mijn werkkamer. Op het bureau liggen nieuwe aantekeningen. Van mij maar nog niet eigen genoeg om te beginnen aan mijn nieuwe boek. Het ‘oude’ ligt ernaast. Nog geen maand geleden verschenen.

lees ook eens : een raar woord: pinken

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1