Sporten: verhaal van een niet sports-persoon. Door Nori
Nederland zat niet in het WK. Dat kreeg ik pas halverwege mee. Je begrijpt: ik ben geen sportpersoon .
Ik doe wel marathons maar dan op de bank met Netflix. Af en toe loop ik dan naar de koelkast en met een zucht plof ik dan weer neer, met mijn beloning. Zonder gekheid: op yoga en hardlopen na doe ik niks. Ik fiets iedere dag naar het station en loop, nadat de trein me in de stad heeft afgezet, naar mijn werkhuis. Daar zit ik voornamelijk, loop af en toe naar de koffieautomaat, wc, dossierkamer en de printer. That’s it.
Nooit een sportpersoon geweest.
Vroeger, met gym, werd ik eigenlijk nooit gekozen. De teamleiders stonden dan maar wat te stamelen en te draaien als zij hun dreamteam hadden gekozen en alleen de stakkers (waaronder ikzelf) nog over waren. Ik werd dan vaak toegewezen aan een team en vaak hoorde ik, terwijl ze zich omdraaiden: “oh nee, hè, niet Nori”.
Voordat iedereen denkt: wat zielig!! Ik had ook enorm medelijden met hen. Stuk voor stuk waren het winnaars maar helaas pindakaas, hier is houten Klaas! En ik moest ook eigenlijk altijd wel lachen. Vaak dacht ik in mezelf: “Liefjes, het zijn geen Olympics, er zijn geen camera’s bij, rustaaaagh!”
Soms was ik blij
Als we gingen hoog- of verspringen was ik blij. Niet dat ik daar goed in was, integendeel. Ik was een van de eersten die af was en de rest van de tijd lekker op de bank mocht zitten: per-fect! Sportdagen. Oh, gruwel. Dáár kon ik wakker van liggen. Op de basisschool werden sportdagen afgesloten met de eerste 6 letters in het alfabet. Van A tot F. Waar F supersupersupersupersupersupergoed was en A supergoed, vond ik altijd.
Ik had altijd een Z. Niet van 26 keer supergoed maar gewoon. Zeer goed. Of zoals mijn moeder altijd zegt: van Zinken. Tot ik in groep 8 een A haalde. Zelf niet gedacht toen. Natuurlijk deed ik altijd wel enorm mijn best maar mijn lichaam werkte nooit mee. In mijn hoofd ging het altijd erg goed maar de werkelijkheid schetste vaak toch een ander beeld.
De diploma’s werden aan het einde van de dag uitgereikt en ik pakte mijn A4’tje aan en ik wist wer-ke-lijk niet wat ik zag. Ik checkte of ie wel van mij was maar ja, mijn naam stond er wel degelijk op. Ik keek in het rond en iedereen keek wat meelijwekkend en eerst begreep ik dat niet maar toen zag ik dat iedereen een E of een F had en A toch echt wel voor groep 1 of 2 was maar damnnnn… minder blij werd ik er niet van.
Ook mijn moeder sloeg steil achterover toen ze het hoorde en zei dat ik vast gematst was, maar ook dat deed niks met mijn nog steeds rijzende blijheid en trotsheid. Man! Een A! Wat heb ik toen heerlijk geslapen. Met het diploma naast mijn kussen. Een A. Met mijn naam erop!
lees ook : de hardloopster uit Rotterdam
Haha die marathons op Netfllix ken ik ook heel goed.
Best thing
Je kan niet overal goed in zijn. Passieve sport is mijn ding niet (de voetbal ontgaat me ook een beetje), bepaalde actieve sporten wel. Nu ja, actief, niet fanatiek, meer wandelen of fietsen met de kids…!
Precies. En recreatief sporten is ook het leukst, daar hoef je niet enorm je best voor te doen:-)
weer een hele leuk blogpost en herkenbaar, buiten gesloten voelen kan pijnlijk ervaring zijn…
Dankjewel. Zo voelde dat eigenlijk nooit voor mij, snapte heel goed waarom ze me niet in het team wilden. Ik kan me voorstellen dat dat gevoel heel vervelend is
Haha maar hé, je kunt niet óveral goed in zijn toch ?
Precies
Oh dat had ik vroeger ook in het school. Werd ook altijd als laatste gekozen. Ook omdat ik slecht in bal sport was had het totaal geen zin om mij te kiezen. Maar het blijft pijnlijk om te weten dan niemand je wil in het team. :)
Ik kon dat heel goed begrijpen, had mezelf ook niet in het team gewild. Maar gelukkig hoorde ik er op andere vlakken wel gewoon ‘bij’.
ook als je weet dat jij goed bent in andere dingen?
Lief??
Je haalt wel herinneringen bij me boven zeg! Ik had ook totaal niks met gym maar was gelukkig wel goed in balsporten maar al die turndingen en inderdaad ook hardlopen, dat was totaal niet aan mij besteed.
Je was iig nog goed in balsporten, ik kon en kan amper koppeltjeduikelen
Haha een A!!! Woohooo!
Nu ik het schreef was ik weer blij en trots!
haha, zo leuk. Ik was ook dat kind dat als laatste gekozen werd. Nou ja behalve als mijn vriendin een team mocht samenstellen..
Mij hinderde het ook nooit. Ik was namelijk heel erg goed in toneelspelen. en ik wist al jong dat je niet overal goed in kan zijn!
Haha, ja! In dat geval werd ik ook als eerste gekozen:-) Ik kon en kan gelukkig goed leren, daar zag ik al snel meer brood in. En inderdaad, gelukkig hoef je niet alles goed te kunnen
Klopt helemaal
Heel herkenbaar en leuk geschreven!
Dank