Sorry, maar daar is niets discriminerends aan
wanneer is iets, iets discriminerends ?
Op het RTL nieuws lees ik dat Carolien van der Plas, haar kaartje voor het Eurovisiesongfestival teruggeeft.
Op zich is dat natuurlijk nauwelijks nieuwswaardig. Of je wel of niet naar het Songfestival gaat, nou dat moet je mooi zelf weten. Daar denkt Carolien anders over. Het kaartje teruggeven is een protest.
Uit de resultaten van Fieldlab blijkt dat mensen met een te hoog BMI niet naar evenementen zouden moeten gaan.
Nou dat pikt Carolien niet. Hier worden kamervragen over gesteld, daar kunnen we op rekenen.
Dit artikel roept bij mij twee vragen op.
De eerste is eenvoudig: kan iemand mij de resultaten van het Fieldlab waarin ook over een te hoog BMI gesproken wordt toesturen? Ik ben drie kwartier op het web bezig geweest en heb toen de strijd gestaakt…Waar o waar zijn die resultaten te vinden?
Over feiten en meningen
Ik heb er eerder een blog over geschreven: het verschil tussen een feit en een mening. Dat verschil is niet altijd voor iedereen duidelijk. Dus hier nog een keer: een feit kan je bewijzen, een gevoel niet.
Hoe we het ook wenden of keren: mensen met een te hoog BMI lopen meer kans Corona te krijgen en zijn er vervolgens vaak veel zieker van dan mensen met een laag BMI.
Dat is een feit. Daarmee zegt niemand iets naars van mensen met een hoog BMI.
Dat het niet leuk is, je tobt al met je hoge BMI, en nu loop je ook nog eens extra kans zwaar ziek te worden van Corona, ja dat mag duidelijk zijn! Maar er is niets discriminerends aan.
Waren het mensen geweest, zoals ik, met een te hoge bloeddruk, die extra risico liepen, dan verzeker ik je dat ik flink en hardgrondig had gevloekt, maar ik had me niet gediscrimineerd gevoeld.
Discriminerend wordt het als…
Discriminerend wordt het pas als mensen negatieve gevoelens als feiten gaan verkopen: Mensen met een hoge bloeddruk zijn luie sukkels. Een te hoog BMI is je eigen schuld. Zo zou ik moeiteloos een paar A4-tjes kunnen vullen. Tegen dat soort “feiten” mag je niet, maar moet je zelfs in opstand komen. Maar alsjeblieft, noem de werkelijkheid niet discriminerend. Of misschien moeten we zeggen: Het leven discrimineert, maar doet dat zonder aanzien des persoons…
en lees ook eens: in de armoekeuken: raasdonders
Dus jij vindt het niet discriminerend? Dat mensen met een hoog BMI niet aan fieldlabs mee zouden moeten doen, is een keuze. Een keuze om zo weinig mogelijk risico te lopen. Misschien zouden we aan die mensen zelf moeten vragen of ze het risico willen lopen i.p.v. het voor ze te beslissen? Angst is een slechte raadgever.
nee, ik vind dat niet discriminerend. Net zoals je aan een diabeet geen zoetigheid aanbiedt, of een kind geen koffie geeft.
Ik zou de coomotie wel eens willen horen als mensen in de risicogroepen aan een fieldlap mee deden en ernstig ziek werden. Danis Nederland te klein hoor
Een diabeet kan prima zoetigheid eten, die spuiten insuline namelijk en een kind geen koffie, nou ja, alles met mate. Je biedt het niet per se aan, maar de relatie ouder kind is iets anders dan volwassenen onder elkaar, maar dit schetst al meteen hoe de relatie is tussen de regering en de burger, dat is meer die van ouder en kind dan van gelijken, volwassenen onder elkaar. Wat heeft een fieldlab voor zin als je alle risicogevallen erbuiten laat? Nederland te klein? Ik had verwacht dat Nederland te klein zou zijn als onze rechten werden afgenomen, maar onder de noemer ‘angst’ pikken we een heleboel, zoveel is wel duidelijk. Nu ben ik dus sowieso tegen die onzinnige testmaatschappij en de fieldlabs, maar ik vind het absurd dat een volwassene met een hoog bmi niet zelf de keuze mag maken of hij aan een fieldlab mee wil doen.
ik zie dat mijn voorbeelden je niet aanspreken. Een diabeet kan niet eindeloos zomaar bijspuiten. En ik ken een diabeet die er wel eens moe van wordt steeds de zoetighied te moeten afslaan.
Een kind bescherm je tegenzichzelf, ja zeker, maar soms doe je dat ook bij een groot mens.
Dat je mensen die risico lopen wanneer je ze mee laat doen aan een onderzoek, van dat onderzoek uitsluit vind ik niet meer dan vanzelfsprekend.