Soms zou je even op een dijkje moeten liggen…

Mijn grootmoeder schreef ooit over haar broer: “Ik zou helemaal niets van hem willen zeggen, hij is immers een zo veel groter mens dan ik. Maar soms vind ik het wel eens spijtig, dat hij het zo niet in zich heeft, af en toe even op een dijkje te gaan liggen. En naar de wolken te kijken.”

Tja, zo meer dan 100 jaar geleden deden we nog niet aan burn out en overwerkt. Maar kennelijk renden ook toen mensen vrolijk (nou ja vrolijk) zich zelf voorbij.

Het beeld wat mijn grootmoeder schets, als middel tegen dat gehol en geren, is aanlokkelijk, vind je niet? Gewoon op een dijkje gaan liggen, met een grasspriet in je mond, je handen onder je hoofd gevouwen en verder helemaal niks. Ruisende bomen. Het getwitter van vogeltjes. Je even uitstrekken om een nieuwe grasspriet te plukken. En verder helemaal niks.

Wanneer je een tijdje hebt gelegen, beginnen je rug en billen te protesteren: zo’n dijkje is ook wel heel hard…Maar je blijft toch lekker liggen. De zon op je gezicht is te lekker, de aldoor veranderende wolken zijn veel te fascinerend. Het gras ruikt te lekker. Er is nog wel een heleboel te doen, maar dat is veilig ver weg. Er is niets anders, dan het dijkje en jij…

Wanneer je dan eindelijk opstaat, dan zie je dat er maar een half uurtje voorbij is. Als het een dag was geweest  dan had je het ook gelooft. Je bent zo ver weg geweest, in tijd en ruimte.

We hebben inmiddels veel en veel meer dijken dan ruim honderd jaar geleden, ze zijn hoger en sterker. We hebben begrepen dat te veel , te hard en op de verkeerde manier werken, een mens uit put.

Waarom , luistert niemand naar mijn grootmoeder? Waarom liggen we niet lekker op een dijkje. Met onze handen onder ons hoofd. En een grasspriet in onze mond.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like