slootkant

een slootkant, gewoon een slootkant.

Zomaar stralend veel zon. Ineens was het voorjaar! Ineens stonden de bermen en slootkanten vol met fluitenkruid, koolzaad en dikke vette boterbloemen en af en toe iets blauws waarvan ik de naam niet weet.
Onbeheerst uitbundig staan ze daar te bloeien alsof het helemaal niks kost.

Het kost ook eigenlijk niks…Je hebt alleen maar zaadjes nodig, een piepklein stukje aarde, regen en zon.  Verbijsterend hoe weinig er nodig is, om een mens een gelukkig en blije bui te geven.

fietsend langs de slootkant

Wanneer ik naar huis fiets, langs de sloot ruik ik de bloemen zelfs. Dat is me nog nooit zo opgevallen, dat ik fluitenkruid en boterbloemen kan ruiken, maar ik ruik toch duidelijk een zoete bloemengeur..
Tien jaar geleden hield ik op met kettingroken. Er werd mij altijd voorspeld dat ik dan beter zou gaan ruiken als ik stopte. Zou dat nou toch echt gaan gebeuren? Zeg nooit nooit, zeggen ze…

Als ik zo fiets, realiseer ik me dat ik al heel lang geen bloeiende bermen en weilanden heb gezien.
De weilanden zijn nog steeds even groene vlaktes, maar de bermen zijn weer zoals ze waren toen ik nog op de basisschool zat.  Dan liepen we langs de slootkant en kwamen met een bos bloemen voor onze moeders thuis.

Hoe vaak zou mijn moeder me uitgelegd hebben dat deze bloemetjes maar heel kort mooi bleven? Vast heel vaak. Want ik kon het nooit laten: al die bloeiende bloemen oefenden een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit. Zei ik oefenDen ? Nog steeds kan ik de verleiding maar met moeite weerstaan. Een armvol plukken. Of er gewoon in gaan liggen….midden in die al dat vrolijke en fleurige, heerlijk.

Grappig filosofeer ik, dat een veld vol tulpen, narcissen of hyacinten, wat ik toch echt heel prachtig vind, nooit enige hebzucht in me oproepen. Wat is dat toch tussen die slootkant en mij.

lees ook eens: zwanen op je pad of lees : brood en taal

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like