schrijven omdat het niet anders kan
Nog niet zolang geleden was ik op zoek naar afleiding om ‘het wachten’ te verzachten. Had ik eerst nog de illusie dat, als mijn boek eenmaal af was, het binnen enkele weken al in de winkel zou liggen, in de rauwe werkelijkheid bleek het tegendeel waar. Ik moest aan de bak: nadenken over dingen waar ik niet over na wilde denken. Op een paar uitzonderingen na dan. Op de vraag bijvoorbeeld hoe de omslag er uit zou moeten gaan zien, kreeg ik hulp van een bevriend kunstenaar. Hij schonk mij een prachtige foto die recht deed aan het verhaal.
Het aanvragen van een ISBN nummer, welk lettertype, wat voor papier, hoe ik het gedrukt wilde hebben en zo meer, dat alles was een ware marteling voor mij. Ik ben er gewoon niet goed in. Of misschien wel goed maar het ligt me niet. Ik word er niet blij van zeg maar. En dus zocht ik afleiding om die tijd door te komen. Om de frustratie van het wachten tegengas te bieden begon ik korte stukjes te schrijven. Columns, monologen, korte verhalen, gedichten. Zo hervond ik mijn evenwicht tussen plicht en roeping. Want zo ervaar ik dat laatste toch wel. Ik kan gewoon niets anders dan schrijven. Ik moet gewoon.
VrouwenPower
Ik wist vaag van Vrouwenpower. Enkele jaren geleden had ik Felice ontmoet tijdens een project, georganiseerd vanuit de plaatselijke bibliotheek, waarbij amateur schrijvers enkele uren in diverse locaties werden ‘opgesloten’ waar zij inspiratie konden opsnuiven om er vervolgens een verhaal over te schrijven. Een oude kerk, een Ierse pub, een kringloopwinkel en een oude boerderij zijn enkele voorbeelden van die locaties. Ik vond het leuk en bij het nabespreken van die verhalen was het altijd leuk om feedback te krijgen van o.a. jawel! Felice. Het was dus voor mij een kleine stap om haar te benaderen met de vraag of mijn columns misschien iets voor Vrouwenpower waren. ‘Wat denk je?’ Was het antwoord. ‘Natuurlijk is dat iets voor deze site. Graag zelfs!’
En zo vond ik de weg naar Vrouwenpower. Ik heb er geen spijt van gehad. Verreweg de meeste reacties waren positief. En dat deed me heel wat. Vooral de erkenning van het feit dat ik kan schrijven. Dat intussen het wachten op publicatie van ‘Nergens is een land’ eigenlijk geruisloos voorbij was gegaan en ik het boek in mijn handen mocht houden, heb ik te danken aan Vrouwenpower.
Boeken verkopen?
Of ik veel boeken zal verkopen, het zal me eerlijk gezegd de bekende worst zijn. Hoewel dat niet helemaal waar is. Wat ik eigenlijk bedoel, en dat meen ik oprecht, het gaat me om de erkenning. Mijn bestaansrecht als schrijver.
lieve groet allemaal,
Anneke
Nieuwsgierig geworden naar Nergens is een land? Kijk eens bij Libris
Zin om naar een stukje te luisteren ?
Gefeliciteerd met je boek! Heel bijzonder om uit je eigen boek voor te kunnen lezen. Leuk gedaan die video.
dank je wel, Monique.
Heel herkenbaar, dat geen zin hebben in de dingen die moeten gebeuren nadat je je roman af hebt. Het is voor mij tot dusver altijd een reden geweest ze gewoon niet te publiceren.
Doe wat goed voelt en vooral lekker blijven schrijven.
Gefeliciteerd, een eigen boek Рiets om trots op te zijn. Ik vind dat als je schrijft ̩n als je voelt dat dit is wat je kunt en wat je doet en wat gewoon hoort Рdat je een schrijver bent. Dat is je bestaansrecht.
Ik wil ook dolgraag een boek uitbrengen, en dat bovenste stuk lijkt me juist heel leuk! Dan heb je al iets eigen, en dan kan je het nog leuker maken door eigen keuzes nog erbij. Super gaaf!
Ook ik heb – samen met een vriendin – (kinder)boeken in eigen beheer uitgegeven. Centraal Boekhuis, Bol, kosten die maandelijks behoorlijk op kunnen lopen. ISBN-nummers. Gelukkig heeft mijn vriendin dat op zich genomen. Ik vind het verschrikkelijk. Net als eigenlijk alles wat ‘achter’ een site gebeurd. Ik herken wat je zegt. Ik ben er niet goed in, of het interesseert mij gewoon niet zo erg, waardoor ik er niet in kan en wil duiken. Zo geldt dat voor mij in ieder geval.