Rue de Rivoli: toeristenmeuk...

In de Rue de Rivoli ervaar ik hoe de tijden veranderen

We lopen wat af door Parijs en we vinden het heerlijk. Onbekende straten en pleinen. Sommige mooi, sommige lelijk, soms boeiend soms saai, maar daardoor ook weer boeiend, want ook saai roept vragen op.

En dan besluiten we op een dag een ons wel bekende route te volgen: via Place de la Concorde door de Tuilerieën naar het Louvre.

“Aaah”, zeg ik tegen manlief “langs de Tuilerieën, loop de Rue de Tivoli. Allemaal van die prachtige bogen en onder die bogen zitten tea-rooms. Je weet wel van die echte. Tearooms waar de de thee in zilveren kannetjes wordt geschonken. Waar dames met een hoed op, kleine gebakjes eten…
Als we een heel klein beetje geld overhouden, moeten we daar toch eens gaan tea-en”

Manlief glimlacht, ze lust geen-eens thee, denkt hij. Maar ik weet dat ze er ook koffie schenken. Want vijftienjaar geleden ben ik er ook eens met mijn Franse nichtje deftig gaan zitten doen. We vonden het helemaal geweldig.

Is dit de Rue de Rivoli

Zo slenteren we richting Rue de Rivoli. Ik hou een schuin oog klaar om alvast de beste tearoom uit te zoeken voor de dag dat we geld over hebben. Maar wat zie ik? Ik zie winkel na winkel met exact precies dezelfde toeristenmeuk. Handtasjes met de IJfeltoren, sleutelhangers met de IJfeltoren en fijne warme slobsokken met….de IJfeltoren (heel goed). Kleurige baretten €4,00 per stuk en overal dezelfde sjaals…
Overal in Parijs kom je winkels tegen die dit fantasieloze spul, made in god-weet-waar verkopen. Aan wie?? Ik vraag het me altijd weer af

Als een tsunami lijken de winkels in de Rue de Rivoli te zijn neergedaald. En als een echte tsunami laat het ook een spoor van vernieling na. Winkels waar de luiken gesloten zijn, winkels met borden te huur. Hier en daar hebben zich zwervers op de stoepen genesteld.

The times they are a changing. En hier voel ik het heel duidelijk.

lees ook eens: mensen kijken op een terras