Van die dagen…
Soms is het een rommeltje in mijn huis en in mijn hoofd. Neem nu dit voorval: Een vriendin van me vroeg vorige week om een foto van de buit, nadat ze mijn verslag over een bezoekje aan de Hunkemöller–fabrieks outlet had gelezen. )
Dat was ik dus al een dag of zes aan het vergeten.
Vanmorgen ruimde ik de slaapverdieping op en maakte daar schoon. Daar ligt natuurlijk ook de buit van de lingeriejacht. Maar mijn telefoon lag beneden. “Kom op”, dacht ik, “no time like the present” en ik huppelde de trap af.
Rommeltje
Beneden was het een rommeltje, ik pakte een stel glazen, die nog van de vorige avond bij de bank rondslingerden, zette ze op het aanrecht. Op mijn weg naar de keuken, werd ik gevolgd door mijn veestapel. Keuken = voedsel, denken die. Gelijk hebben ze, ik veegde wat kruimels van het aanrecht, die zij braaf stofzuigerden. Win–win situatie, dacht ik tevreden en huppelde weer naar boven.
Terwijl ik het dekbedovertrek, dat ik zes dagen geleden gewassen had en even op het logeerbed had gelegd, in vorm probeerde te duwen, realiseerde ik me, dat ik een reden had gehad om naar beneden te gaan. “Maar welke?”
Toen ik op een stoel klom om het dekbedovertrek gewassen en gevouwen in de kast te leggen, kwam het terug. De buit! Ik moest de buit fotograferen. En het moest er ook nog een beetje leuk uitzien. Zomaar een foto, dat doen we niet meer. Ik maak een prachtig arrangement…maar dan….
Waar is ….???
Daar had ik een telefoon voor nodig, rare tijden leven we in: “Schat ik zoek mijn telefoon! ” ”Waarom?” “Nou, even een foto maken” Niemand kijkt ervan op, maar volgens mij is een telefoon om te bellen.
Dat bedoel ik nu, weer zo’n zijspoor dat ons nergens brengt…
Ik haalde diep adem, ging in de rotzooi achter mijn laptopje zitten. En schreef een stukje…
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!