Vechten, het is van alle tijden...

Mijn vader vertelde wel eens dat als het kermis was in het dorp, er jongens uit het andere dorp kwamen om te vechten. Was er kermis in dat dorp, dan gingen zij daarheen. “Er was geen reden, voor”, zo zei hij. Het was zo. Dat is inmiddels ruim 85 jaar geleden, laten we voor het gemak een eeuw zeggen. Dat klinkt beter.

Vechten, is volgens mij van alle tijden. Ook zomaar vechten. Gewoon teveel testosteron en te weinig te doen in die dorpen. In die dorpen kende iedereen iedereen, dus al te bont kon je het niet maken.
Een beetje vechten dat hoorde erbij, maar al te dol kon je het niet maken.

Wat ik nu, een eeuw later dus heel eng vind, is dat we te maken krijgen met groepen die vechten en het meer dan te dol maken en we met z’n allen met een bek vol tanden staan. Als docent hoorde ik van de brugklassertjes dat ze opgepakt waren met vuurwerk en als straf op nieuwjaarsdag vuurwerk moesten opruimen. Dat opruimen vonden ze tot daar aan toe, maar de plek! Midden in het dorp, iedereen kon het zien! Dat was erg, heel erg.

Sociale controle speelt dus absoluut een rol in het beheersbaar houden van geweld en baldadig gedrag. Maar wat kan ik met deze observatie? Heel erg weinig.
Hoe maken we van lege winkelstraten een plek waar iedereen iedereen kent? Weet je het?

vechten is puur geweld geworden

Hoe bereiken we de figuren die met hun mobiele telefoon een geweldsuitbarsting gewoon regisseren? Hoe laten we ze ervaren wat ze aanrichten? Wie het weet mag het zeggen. Ik weet het niet.
Welke handvaten geven we aan de ouders van pubers die stenen gooien naar hulpverleners. Het zal je kind zijn…ik zou als ouder niet weten waar ik bleef van ellende, als mijn kinderen dat deden. En ik kan me goed voorstellen dat die ouders wel wat wijze raad en daadkrachtige hulp kunnen gebruiken.

Een blog vol vragen over vechten en het spijt me: geen oplossingen.