Over stilte gesproken

In eerdere blogs heb ik het gehad over woorden die aan een woord niet genoeg hebben. Waarvoor je eigenlijk een heleboel woorden nodig hebt, om precies te kunnen zeggen wat je bedoelt.
Het woord stilte is er ook zo een.

Let maar eens op hoeveel verschillende betekenissen een stilte kan hebben.

soorten stiltes

Het eerste wat in mij opkomt bij dit woord, is een rood aangelopen leerkracht die met overslaande stem roept: “en nu allemaal STILLLL!”. De beste man wil doen waarvoor hij is ingehuurd: leerlingen iets leren, Frans, wiskunde, geschiedenis, iets! Maar de leerlingen willen niet, echt niet ze zijn ervan overtuigd dat ze zonder Frans, wiskunde en geschiedenis ook heel gelukkig kunnen worden en houden mooi hun mond niet.
Deze stilte zou ik in het vervolg willen omschrijven als de machteloze stilte.

Nadat je de bom hebt laten vallen, de bom is dat wat je echt vertellen moest – maar wat laten we  zeggen – moeilijk ligt, kunnen er twee soorten stiltes vallen in mijn ervaring. Nummer een is de geschokte stilte. Niemand heeft de bom zien aankomen, iedereen komt bij van de klap en kijkt naar de andere leden van het gezelschap in de hoop dat zij iets weten te zeggen.
De  stilte nr 2 is de opgeluchte stilte. Deze bom hing al eindeloos lang boven de hoofden, gelukkig hij is ontploft en kijk eens…we leven allemaal nog!!

Grappig he, in beiden gevallen is de stilte hetzelfde maar hij voelt totaal anders.

In England kent men de prachtige uitdrukking:  companionable silence, vriendschappelijke stilte dus.
Die kennen we vast allemaal. Met je vrienden praat je natuurlijk heel  wat af. Maar met je beste vrienden zwijg je ook net zo makkelijk. Wandel je vele kilometers in opperst genoeglijk zwijgen, af en toe onderbroken door: “he, kijk daar eens” of “wil je nog een Marsje”
Niet omdat je beiden niks te vertellen hebt, maar omdat je elkaar de luxe van het mogen zwijgen gunt.

lees ook eens: je hebt twee soorten mensen

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like