oorbellen en ketting over sieraden en de rol van je moeder...

Uit mijn blog over het bedelarmbandje, kan je wel opmaken dat ik niet echt een sieraden meisje was.
En dat ben ik eerlijk gezegd ook nooit geworden.
Op een uitzondering na: oorbellen! Zilveren oorbellen, gouden oorbellen, fantasie oorbellen, het maakt mij niet uit: zolang het maar in mijn oor zit. Oorbellen zijn, in mijn ogen, het toppunt van vrouwzijn.

Table of Contents

lange en korte kettingen

Natuurlijk is een ketting op zijn tijd ook leuk. Het heeft een tijdje geduurd voor ik ontdekte dat ik met mijn lengte, ik ben klein van stuk, beter niet van die woeste lange kettingen kon dragen. Dat deed ik altijd, omdat ik dat leuk vind staan. Toen ik moeder werd, hield ik daarmee op. Peuters vinden het makkelijk ontzettend leuk om in die kettingen te gaan hangen. Als je voor de honderdste keer over de vloer kan kruipen om je kralen bij elkaar vegen, dan heb je het wel gezien.
En dan heb ik het nog niet gehad, over die kraal die je over het hoofd ziet, waar je dan de volgende ochtend met je blote voet op gaat staan. Erger dan een legosteentje, geloof mij.

Omdat ik toch wel iets wou dragen, stapte ik over naar korte kettinken, netjes tegen mijn nek. En zie…die stonden me veel beter. Als jij ook niet zo lang van stuk bent, probeer dan eens hoe een choker je staat, die je op een openstaande blouse draagt. Of een korte ketting met een druppel, met een bijvoorbeeld zirkonia of een ander leuk steentje

oorbellen en zijn gaatjes netjes?

Oorbellen, was een totaal ander verhaal. Toen ik kind was, waren gaatjes in de oren absoluut not-done. Mijn arme moeder droeg oorbellen met een clipje. Natuurlijk probeerde ik als kind, dat stiekem uit. Jeminee, wat deed dat pijn aan mijn oorlelletjes! Alsof ze in brand stonden.
Ik biechtte op aan mijn moeder dat ik haar oorbellen had uitgeprobeerd en vroeg of het haar ook zo’n zeer deed. “Daar wen je wel aan”, was haar reactie.

Ik werd puber, ging in Amsterdam naar de middelbare school en zag steeds meer klasgenootjes die gaatjes in hun oren lieten prikken. Thuis opperde ik voorzichtig dat ik toch ook wel….maar moeders wilde er ab-so-luut niet van weten.

het grote moment

Enfin ik haalde mijn diploma, ging studeren en op kamers wonen. Nu kom ik doen wat ik wilde! Samen met een vriendin, zou ik gaatjes laten schieten.
Wij gingen naar een juwelier, zochten oorringetjes uit en nu zou het gebeuren. Ik mocht eerst.
Om mijn vriendin te pesten trok ik een heel pijnlijk gezicht toen het “pistool” op mijn oor gezet werd.
Daar kreeg ik spijt van, ik moest praten als Brugman om haar ervan te overtuigen, dat het echt eerlijk waar een grapje was geweest.

Uiteindelijk verlieten we de juwelier met de felbegeerde gaatjes in onze oren.

Nu wil je natuurlijk weten wat mijn moeder zei. Dat kan ik in een woord samenvatten: niets!

en zo kwam het dat ik…

Helemaal ongelijk heeft ze trouwens niet gekregen. De gaatjes in mijn oren groeiden makkelijk dicht en ontstaken vaak. Wat een beetje hielp was het uitsluitend dragen van gouden oorbellen. Maar daar had ik toch geen gaatjes voor ! Ik besloot gaatjes te laten piercen. En zo kwam het dat ik – tot enorm plezier van mijn dochter – op mijn 64^ste een tatoeshop in stapte en een piercing in mijn oren liet zetten. En dat hielp!