Over rouwen en begrafenissen

Twee weken geleden overleed mijn buurvrouw. Zij woonde al in de straat toen wij met onze twee kleine kinderen het buurhuis betrokken. Ze was er dus altijd. Drieëntwintig jaar lang. We maakten lief en leed mee en ineens was ze er niet meer…
Toen ik het dochterlief vertelde, barste ze in tranen uit en riep “wat verdrietig ! Wat ontzettend verdrietig” Eerlijk gezegd was ik wel wat jaloers op die tranen, ik liep maar wat verslagen rond…

Tot de uitvaart…daar in de beslotenheid van de rituelen, kon ik gewoon huilen, om het verlies van een vrouw die zo als vanzelfsprekend bij mijn leven hoorde.

Het is op dat soort momenten dat ik me – weer eens – realiseer hoe belangrijk rituelen eigenlijk zijn. Zeker als het gaat om rituelen rond de dood.

Andere manieren van rouwen

Een sinoloog heeft mij ooit eens vertelt dat  het in China de gewoonte is dat de kist een week in huis staat. Gedurende die week lakken de nabestaanden elke dag een keer de kist. Tot de dag van de begrafenis.
Onder Joodse mensen is, heb ik begrepen het een gewoonte om je kleren te scheuren, als teken van rouw.
In Suriname zeggen ze : waar begraven wordt, moet ook worden gelachen.

Ik denk dat het niet uitmaakt hoe je ritueel eruit ziet : of je nu as op je hoofd legt, of allemaal huilt in de kerk…zolang je maar de gelegenheid hebt je verdriet te uiten.

Een uitvaart is daarom een belangrijk moment voor alle nabestaanden. Een ritueel dat je als nabestaanden in alle rust vorm moet kunnen geven. En, even heel praktisch, dat kost gewoon ook geld. Zo’n moment van bezinning leert me ook dat het misschien verstandig is, even naar mijn eigen uitvaart verzekering te kijken. En misschien elke uitvaartverzekering vergelijken…Het moet nog 100 jaar duren voor het zover is……. maar beter be safe then sorry Zodat mijn nabestaanden geen zorg hoeven te hebben over de kosten en in alle rust kunnen rouwen

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like