Over passieve agressie gesproken

Passieve agressie: het blijft mij verbazen.

In een van mijn vorige blogs, Lus’k nie, gaf ik aan dat eisen aan het menu stellen, omdat je ze niet lust,  omdat je een bepaalde overtuiging mbt voedsel hebt, best een beetje dominant is.
Daar werd ik op gecorrigeerd: het is passieve agressie.

Hoe kon ik dat over het hoofd zien! Jarenlang was het een geliefd onderwerp van me. Maar nu ik al zo lang als solist werk, is het een ietwat naar de achtergrond geraakt.
Ik ben zelf een beetje een botte boerin. Als het mij niet zint dan zeg is, soms tactvol, vaak minder tactvol. Brengt me ook wel eens in de problemen. Je begrijpt vast dat ik gezien mijn directheid helemaal gefascineerd kon raken door indirecte dominantie.

Voorbeelden van passieve agressie:

Ik zeg gewoon: “he jij hebt nog niet afgewassen”, als je je van passieve agressie bedient zeg je: “Jij zou toch afwassen? Of moet ik het weeeeer doen?”
En als de ander dan zegt: “Gut sorry vergeten, ga ik even doen” zeg je: “nee, laat nu maar, nu hoeft het al niet meer”

Een geweldig wapen, dat “nee, laat nu maar” het bezorgt de ander een stevig schuld gevoel en ( bonus) het gevoel dat hij/zij het nooit goed kan doen.Een fraai staaltje passieve agressie,vind je niet

Een ander handig wapen binnen passieve agressie is de slachtoffer rol “jij ziet niet wat ik allemaal doe. Jij stelt veel te hoge eisen aan mij/jezelf/het leven”. Handige methodes om gewoon te kunnen doen wat jij wil zonder er verder op aangekeken te worden.

Hoewel ik het fascinerend vind, dat mensen op die manier met anderen omgaan, is het natuurlijk een verre van prettige manier. Je voelt je behoorlijk machteloos en vaak gekleineerd.
Het kost vaak  een tijd om te ontdekken dat die opmerkingen van de ander echt niet leuk zijn en dat je er naar van wordt. Om niet te zeggen onzeker.

lees ook eens : onthouden en wat onthoud je eigenlijk

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like