kikkers blijven kussen, tot je de prins vindt...

Even over kikkers…

Op 29 april is het save the frogs day. Een Amerikaanse dag om het publiek bewust te maken van het nut van een kikker en van de bedreigingen waar een kikker onder leidt. Een goed initiatief, weet je dat water waarin kikkers kwaken schoon water is? Altijd nuttig om je te realiseren als je gek wordt van gekwaak.

Persoonlijk denk ik: heel nuttig zo’n dag, maar wij vrouwen weten toch al eeuwen dat we een kikker moeten beschermen? In iedere kikker kan een prins zitten. In mijn jonge jaren heb ik heel wat kikkers gekust, om een prins te vinden. Het is een advies wat ik iedereen mee kan geven. Blijven zoenen en als ie niet verandert: weg wezen.
Want kikkers kussen is de enige manier om erachter te komen of je met een prins te maken hebt.

Table of Contents

Het heeft wel heeft enig risico

Maar voor hetzelfde geld, kus je een brulkikker. Je weet wel, het type dat zichzelf in de kroeg onmetelijk opblaast, maar thuis tussen de opgestapelde pizza dozen leeft. ENNN.. nu je erover nadenkt…hij heeft geen rondje betaalt. Beter ga je met een brulkikker niet naar huis.

Makkelijker is het als je een driftkikker kust. Die verraden zichzelf zo snel. Die ontploffen – met een beetje mazzel – voor je hebt besloten de kennismaking voort te zetten. Je kent ze wel, van die griezelige figuren die de barman uitkafferen en dan tegen jou galant gaan lopen doen…En dan denken dat jij ze niet door hebt…Driftkikkers, altijd mijden dat is mijn devies.

Een veel lastiger te herkennen kikker is de gifkikker. Dat is er eentje die er heel onschuldig en charmant uit ziet. En die enorm amusante verhalen kan vertellen. Echt leuke verhalen. Het kan een tijdje duren, maar op een gegeven moment kom je er achter dat in die geestige verhalen, altijd een spoortje venijn zit. Iets onaardigs. Over andere mensen natuurlijk. Zelf komt hij natuurlijk altijd uit zijn verhalen tevoorschijn als de prins op het witte paard. De prins waar jij naar op zoek bent. Vergeet het maar bij deze kikker: hij vergiftigt je langzaam…net zolang tot hij je in zijn macht heeft. En dan is het latig daar weer ondeeruit te komen.

Het is dus uitkijken met kikkers. Je kan ook een koude kikker kussen, of een kale, waar geen veren van te plukken zijn.
Dames, laat je door mijn relaas er niet van weerhouden af en toe een kikker te kussen. Je bent nu gewaarschuwd en een gewaarschuwde vrouw, telt voor 10! En tenslotte is kikkers kussen de enige manier om te kijken of hij een prins is…

Toch alle gekheid op een stokje, in het echt kikkers kussen is niet verstandig. Je schijnt er een salmonella infectie aan over te kunnen houden. Niet lachen en zeggen: “ja hallo he, ik ben toch niet zo gek dat ik echt een kikker kus!” In Amerika werden in 2009 ( ik geef toe het is even geleden maar recentere cijfers kon ik niet vinden) 48 vrouwen besmet met salmonella door… juist ja: het kussen van een kikker.

Prinsessen hebben niet altijd kikkers gekust…

Tot 1820 kusten de prinsessen hun kikker niet, ook al hadden ze dat nog zo beloofd en ook al moest het van hun vader, de koning. Ze smeten het beest tegen een muur. Of tegen een spiegel, waar hij schrok van zijn eigen lelijkheid. Ze grepen een hamer en sloegen die kikker de kop in. Alles, was beter dan zo’n vies beest in hun mooie schone bedje met zijden lakentjes.
Maar dat was niet de enige reden…kikkers zijn hoe zullen we het netjes zeggen….reuze geil. In de paringstijd, paren ze met alles wat los en vast zit. Dan is werkelijk niks veilig voor ze. Het is heel begrijpelijk dat een net en keurig prinsesje daar echt geen trek in heeft. En zich daarom als een powervrouw verzet tegen het idee van een kikker in haar bedje.

En waarom hield dat dan in 1820 plotsklaps op, zul je vragen? Dat had te maken met een Engelse vertaler Edgar Taylor. Het sprookje van de prinses en de kikker, is een sprookje van Grimm. De gebroeders Grimm, Jakob en Wilhelm waren Duitse taalkundigen. Jakob was zelfs professor in de Duitse taalkunde. Ze verzamelden in Duitsland volkssprookjes en schreven die op. Volksverhalen waren verhalen die mensen aan elkaar door vertelden. Tot het moment dat de gebroeders zich ervoor gingen interesseren, waren het echt mondelinge verhalen, die bij het haardvuur op winteravonden vertelt werden. Je kan er op rekenen dat de boeren bekend waren met de enorme paringslust van de kikker. En dat pastte natuurlijk niet bij een mooi prinsesje. En dus moct dat prinsesje zich daar best (op uiterst volkes wijze) tegen verzetten.

Maar mijnheer Taylor vond kennelijk (we moeten het maar een beetje achteraf interpreteren), dat prinsjes niet met kikkers smijten….Het is bekend dat hij wel meer van de wat ruwe sprookjes van Grimm heeft aangepast aan de tere kinderziel.

Zo en nu weet je alles van prinsesen en kikkers, ga vooral door met ze te kussen zou ik zeggen, maar aan de andere kant: wees niet bang ze tegen een muur te smijten…

lees ook: waarom mannen denken dat ze alles weten