Over de tijd en goede voornemens en van die dingen

“Volgende week wordt ze achttien”, zegt mijn vriendin. ”Dat heeft ze snel gedaan ”, is mijn antwoord. We kijken elkaar aan. Ze lacht. We weten het allebei, de tijd vliegt.

“Pas op”, roep ik altijd tegen de moeders op het BabyenKind forum “je knippert even met je ogen en ze gaan studeren”

Van de week liep ik met man en zoonlief van Amsterdam naar Weesp, de start van de Floris de Vijfde pad ( waarover later meer, veel meer ). Om 6 uur wandelden ( nou ja strompelden) we Weesp in en zakten neer in een eetcafé.

Laat ik nu 15 jaar in Weesp gewoond hebben, van mij 2^de tot mijn 17^de    om precies te zijn. In het eetcafe zaten wat meer zestigers. “goh ”, dacht ik “misschien zit hier wel een klasgenoot van me. Wie weet is die man achter mij Kootje K wel. Een fel begeerde knaap in de 5^de en 6^de  klas”
Wie weet is die blonde dame daar Gerda M wel,  een goedgebekte jongedame in dezelfde klas.

We zullen het nooit weten. We zouden elkaar vast niet meer herkennen, want die tijd die zo voorbij vliegt, heeft ons onherkenbaar verandert.

Het is vreemd, als kind kon ik de tijd wel omkijken: het leek eindeloos te duren voor ik “groot” was. En dat groot worden, schoof ook nog steeds verder op. Eerst was je groot als je naar school ging, toen bleek daar nog een school achteraan te komen. Ook leuk, niks tegen school, maar het schoot niet op. En na het einddiploma was je dan eindelijk een beetje groot. Maar moest je wel nog een vak leren en een baan bemachtigen…

Je doet er zeker 23 jaar over om groot te worden. En dan ineens, zonder waarschuwing krijgt de tijd vleugels…

Ik doe al jaren niet meer aan goede voornemens, maar voor dit jaar neem ik me toch voor zwaar te genieten van alles wat zich voordoet. Want voor je het weet is zo’n jaar weer om. Kan je maar beter intens genoten hebben

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1