Het is niet alles goud wat er klinkt…
Een paar dagen terug zag ik een reclame spot voor een re-furbisde telefoon. Een I-phone! Niet meer en niet minder. Het duurt even voor het tot mij doordringt. Dat is dus gewoon een tweede-handsje!
Maar dat klinkt niet. Ik heb een tweedehandse telefoon. Dat is net zoiets als: ik de ouwe telefoon van mijn moeder? Mijn mans werk… Daar maak je gewoon de blits niet mee.
Maar met een ge-re-furbis-de telefoon, daar kan je op verjaarspartijtjes en het schoolplein mee voor de dag komen! Dat is pas chic.
Vroeger had mijn moeder thuis een werkster. Een tiental jaren later had ze een hulp in de huishouding. Ze was al gestorven toen de interieurverzorgsters hun intrede deden. Maar anders was die beslist ook bij ons over de vloer gekomen.
Mijn tante werkte als directiesecretaresse. Â Daar was ze behoorlijk trots op en terecht. Dat is een verantwoordelijke baan. Zou ze, vraag ik me nu af, nog trotser zijn geweest als ze office manager was geweest? Of executive assistant of personal assistant? Wel op zijn Engels uitgesproken, natuurlijk.
Opwaarderen
Ik denk het niet. Ik denk ook niet dat het mijn moeders werkster veel uitmaakte hoe ze genoemd werd. Waardering en een net salaris, zijn veel belangrijker. Volgens mij is dat niet veranderd.
Hoe zou dat toch komen, dat we voortdurend begrippen opwaarderen door ze een andere naam te geven. Een naam die steeds ingewikkelder wordt ook nog.
En waar moet dat heen?
Hoe heet mijn gerefurbisde winterjas straks? O nee, een tweede hands jas is niet gerefurbisd, die is vintage. Hoe heet een tweede hands auto eigenlijk? Zoonlief zou er wel een willen aanschaffen, maar daar kan ik natuurlijk op verjaardagsfeestjes niet mee aankomen… En nee, met occasion ook niet. Dan heeft iedereen me direct door… Moeilijk, heel moeilijk.
Want daar zijn die nieuwe woorden natuurlijk voor: om indruk te maken. Om dingen mooier te maken dan ze zijn. Nu ben ik de eerste die van het leven een feestje wil maken, dus van mij mag het.
Alleen ik maak mij zorgen. De trend is duidelijk: we maken begrippen mooier door ze een mooiere naam te geven. De top van een mooie naam is een Engelse naam. Maar wat als nu alle Engelse namen op zijn? Wat als ik zal maar zeggen, het feestje over is, omdat de wijn op is??
lees ook liegen dat het gedrukt staat
Ja, ik word er ook niet goed – van al die belachelijke termen. Alles wordt opgewaardeerd door benamingen maar ondertussen lijkt de kwaliteit op alle gebieden, van producten tot en met dienstverlening, achteruit te gaan.
nou zo somber zou ik er niet over zijn, maarde functies worden niet anders door een andere naam
Ja klopt. Net zoals “Floor Manager” i.p.v. kuisvrouw. Uiterlijk vertoon of een mooie naam trekt aan zeker?
die vind ik mooi! die hou ik erin!
Haha herkenbaar. Sommige woorden ken ik niet eens die mensen gebruiken. Dan klinkt het inderdaad chique maar het stelt eigenlijk niks voor.
klopt! daarom gebruiken mensen chique woorden
Heel terechte opmerking! Op mijn vorig werk is op 10 jaar vertegenwoordiger vervangen door “account manager” dan “area sales manager” en uiteindelijk ‘sales manager’, wat voor mij een titel voor de verkoopsdirecteur zou moeten zijn.
We doen dat overigens niet enkel met verengelsen hoor. Als ik klein was, spraken we bijvoorbeeld over “gehandicapten”, maar dat moest dan ineens “invaliden” worden, een paar jaar later gevolgd door “mindervaliden” en nu zijn het al “andersvaliden”.
en dan hebben we het nog niet gehad over de : visueel uitgedaagden….
Reclame en verkoop. ‘t Is me wat..
Als de Engelse namen op zijn gaan we toch verder met Chinees.
Dat is gewoonweg een kwestie van doorpakken en agile je organisatie refurbishen.
Ni Hao