opgeven, is het een zwaktebod, of juist heel sterk. wie zegt...

Opgeven, wanneer is het een optie?

Dat zeggen ze: kom op volhouden,doorzetten, je komt er wel. Anything that doesnot kill you, makes you stronger…

Ja in onze maatschappij vinden wij opgeven duidelijk voor watjes! Daar doen wij grote, stoere mensen niet aan. En dus, als we er wel aan doen, dan verstoppen we dat.
Dan verzinnen we daar prachtige verklaringen voor, waarin we iets mompelen over prioriteiten en faciliteiten en verplichtingen enzo enzo.
Nee opgeven, daar hebben we het liever niet over.

Terwijl opgeven toch zo goed en prettig en zelfs bevrijdend kan werken. Ik heb mijn gewoonte om als een ketter te roken lekker opgegeven. Zo af en toe rook ik nog eens tevreden een sigaretje. Maar ik word nooit meer wakker met het gevoel dat ik de avond tevoren een asbak heb geconsumeerd.

Elke avond wijn drinken, heb ik ook opgegeven: ik slaap nu veel beter, de wijn smaakt de avonden dat ik wel drink beter en de verwachtte opstand van Franse wijnboeren is uitgebleven.

Ik heb – al veel langer geleden –het opgegeven om aan mijn nagels te pulken, prachtig lange nagels zijn nu mijn deel. Oke, ik geef toe, in het tuinseizoen zijn ze lang en prachtig zwart…maar het tuinseizoen duurt tenslotte maar een half jaar!

Gewoon lekker opgeven

Over zwart gesproken, het zwart dragen heb ik ook opgegeven. Ik koop niks zwarts meer.”Waarom zou je dat doen?”zei mijn zuster geschokt ( zij is allerminst een opgeverig type) “Omdat ik nu fijn veel kleuren draag”, was mijn antwoord.Uit haat blik kon ik niet opmaken of ze mijn kleurig outfit niks vond, of kleurige outfits in het algemeen…

Een mens kan niet alleen gewoontes opgeven: een mens kan zich ook losmaken van mensen die je niks brengen, of die – erger nog – alleen maar iets van je willen, of – nog veel erger – die kilo’s negatieve energie kosten… Dat opgeven hoef je echt niet KNAL BOEM met slaande deuren te doen.
Trekje gewoon zachtjes terug. Ik heb dat bij een aantal honden-eigenaren.Van die luitjes, die eindeloze, politiek incorrecte monologen tegen mij menen te mogen houden. Alleen maar omdat we over hetzelfde pad onze hond uit laten. Ik heb ze opgegeven.. Ik zwaai minzaam naar ze als ik ze uit de verte zie en neem de eerste afslag. Het geeft me zo’n heerlijke rust…

Kortom, ik hou een pleidooi voor opgeven! Geef op, laat gaan, laat zitten!