Ongevraagd commentaar, daar heb ik niet om gevraagd.

over commentaar gesproken

In het bestuur van de tuinvereniging waar ik in zit, heeft de 1^e secretaris het vier ogen systeem ingevoerd. Ik mag wel zeggen met harde hand. Ze gaf zelf het goede voorbeeld, door altijd al haar stukken ook nog door een ander te laten lezen, voor ze ze verstuurde.

Wanneer ergens een fout opdook, vroeg ze: heb je het wel even laten tegen lezen. Natuurlijk was het antwoord dan altijd EEuhhhh NEEeeee.
En zo zijn we langzaam aan het vier ogen principe gewend.
Het is een fijn principe. Wanneer je – zoals ik – slordig bent met de komma’s en de puntjes, is het een lifesaver. Wanneer je een ingewikkelde-zinnen-bouwer bent, wordt je tekst leesbaar en zo kan ik uren doorgaan.

De kern van dit principe, is dat je vraagt om commentaar en dat je daar dan iets mee doet.

Er bestaat ook een andere vorm van commentaar: het ongevraagde commentaar. Iemand kijkt achter je rug staand, mee op je laptop. En zegt ongevraagd: “Ik zou daar toch een heel ander lettertype gebruiken” of Missourri schrijf je M-i-s-s-o-u-r-i . Ga weg, zelfs al heb je gelijk!
Gun het mij mijn eigen fouten te maken. En daarvan te leren. Of niet. Dat moet ik namelijk ook helemaal zelf weten.

Van dat ongevraagde commentaar kun je ook in gezelschap krijgen, daar vind ik het nog lastiger te handelen. “Wat ga jij Chinees eten bij Kota Radja ?? Nee joh!! Daar is het niet te eten, je moet naar de Chinese muur! En dan moet je daar de babi pangang nemen”
En wat zeg je dan? “dank je wel voor de tip, ik ben inderdaad te stom om zelf een fatsoenlijk Chinees restaurant te vinden?” Of : “Toevallig kom ik al 20 jaar bij Kota Radja ?” Of “weet je niet dat dat die luitjes van de Chinese muur zijn aangesloten bij de Slangenkoppen?”

Je zegt dus niks…je glimlacht stijfjes…

lees ook eens: over soulmates gesproken

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like