Onderweg naar Frankrijk en de vrachtwagens

Onderweg met de vrachtwagen

Verbijsterd kijk ik naar het journaal. Rijen en rijen vrachtwagens staan langs de kant van de weg, op parkeerplaatsen, en nu is er zelfs een vliegveld voor ze ingericht…. In Engeland kunnen de vrachtwagenchauffeurs geen kant meer op. Ze zitten vast, ramvast.

Hoe doen ze dat, vraag ik me verbijsterd af. Dat je dagen niet kan douchen is vervelend, maar á la. Maar hoeveel kilometer moet je lopen om even naar het toilet te gaan. Meestal hebben vrachtwagen chauffeurs wel een voorraadje voor onderweg, maar wat als dat opraakt. Hoe kom je aan brood, of een kopje koffie?
Hoe lang kan je je accu gebruiken als je nergens kan tanken, met andere woorden hoe lang kan je je mobiel gebruiken?  Tja..hoe doen die jongens dat?

Een paar jaar terug observeerde ik onderweg naar Frankrijk, het wel en wee van vrachtwagenchauffeurs en kwam toen al tot de conclusie dat vrachtwagenchauffeur zijn, geen makkelijke baan is. Ik deel die observatie nog een keertje met jullie

Trouwe lezers op VP weten dat ik dol ben op mijn kinderen, maar ik zal jullie eerlijk vertellen: die vakanties zonder kinderen, ik vind ze heerlijk. Tuurlijk is het leuk, als er zo af en toe nog eens een kind mee gaat. Reuze gezellig, maar met z’n twee- en op pad en verder niemand om rekening mee te houden: het klinkt misschien niet aardig, maar ik vind het fantastisch. Ik hoef geen achterbank te amuseren, leun relaxed achterover en kijk naar buiten

Wij rijden vaak een deel van de reis op zondag: dan zijn er geen vrachtwagens op de weg. Ik moet zeggen dat ik diep respect heb voor die mannen die honderden kilometers achterelkaar, stug doorrijden. En als zij er niet waren, lagen onze spullen ook niet in de winkel. Maar voor het opschieten onderweg helpen ze gewoon niet mee.

Onderweg naar buiten kijken

Of het me nu nog nooit eerder was opgevallen omdat ik – normaal gesproken – met mijn neus in een boek zit, of dat het veranderd is, ik weet het niet. Maar ineens zag ik alle rustplaatsen “aires” noemen de Franzen ze, volstaan met vrachtwagens. Ja, logisch, die moeten toch ergens blijven als ze op zondag hun huis niet halen! De eerste aire waar we stoppen heeft weinig schaduw en het is al 33 graden…gelukkig is er een picknick tafel vrij bij een schaduwrijk bosje. Daar aangekomen begrijpen we waarom: niet alleen staat er een vrachtwagen stationair te draaien ( waarschijnlijk heeft de arme man anders geen airco) en dat is al niet echt fijn, maar….het ruikt er…wat zal ik zeggen…niet fris..

We verhuizen toch maar, naar een iets minder schaduwrijk plekje. Als ik even later even naar het toilet ga, merk ik dat ik 50 cent moet betalen. En dan valt er een vijftig-cent stuk. Vijftig cent, iedere keer als je even moet plassen? Geen wonder, dat het in dat bosje laten we zeggen, niet fris ruikt.

Ik besluit ter plekke een Europese werkgroep op te richten, die tot doel heeft de vrachtwagen chauffeurs van alle landen altijd gratis toegang tot de toiletten langs de snelweg te verlenen……

en dat had ik eigenlijk moeten doen…..

lees ook: gewenning is een vreemd verschijnsel

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like