Je moet dus nooit….

Over mijn zorg voor Moeder Aarde

Mijn vriendin en ik, vinden allebei uit de grond van ons hart, dat we zorg moeten besteden aan hoe we met deze aarde omgaan. We hebben er maar een tenslotte.
We vinden dat het besef dat de aarde er niet voor ons is, maar wij er zijn voor de aarde een leidend uitgangspunt in ons leven moet zijn.

Natuurlijk lukt het ons niet daar volledig naar te leven, maar we doen ons stinkende best. En daarbij valt iets grappigs op. We doen zeer verschillende dingen…
Ik heb bijvoorbeeld al meer dan 10 jaar last van vliegschaamte. Sinds ik ooit een tv –uitzending zag, waarin werd voorgerekend dat een vliegvakantie voor een gezin, evenveel brandstof kost als een jaar een huis verwarmen. Toen dacht ik: belachelijk, dat ik dat de lucht injaag omdat ik er even uit wil…

In die uitzending vertelden ze ook dat een keer in de tien jaar een vliegvakantie kon. En daar heb ik me zo ongeveer wel aan gehouden.
Mijn vriendin heeft geen enkele vliegschaamte. Zij gelooft in klein wonen. En dat doet ze ook. Ze woont echt klein, ik doe het haar niet na.

Iedereen heeft wat over voor Moeder Aarde

Zo heeft iedereen speerpunten waarop ze zich hard kan maken voor een schonere wereld. Samen komen we tot de conclusie, dat je dus nooit kan zeggen: zo moet je het dus doen!! Doe dat en wel nu onmiddellijk. Het zorgvuldig omgaan met de wereld is ook een proces. Je pakt een onderdeel aan, tot het vanzelf gaat. En dan neem je een volgend punt onderhanden.

“Je kunt ook nooit”, vind mijn vriendin, “van een ander zeggen, die doet niks voor het milieu. Je weet het niet, misschien eten ze wel nooit vlees”
En dat is natuurlijk een waar en wijs woord.

Die avond sta ik op mijn balkon. Ik kijk in de tuin van mijn buren. Het gras is verdwenen, de bloemen zijn verdwenen. Van de vier bomen, zijn er nog twee over. Die staan eenzaam in een veld vol tegels. Grote grijze tegels

“Misschien”, zeg ik zachtjes tegen mezelf, “misschien eten ze wel nooit vlees….”

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like