Oer
Oer, over de wereld en sneeuw.
Even is het net of alles anders is. Of de aarde zich heeft gekleed in onschuld. Of alles weer is als toen het ooit begon. Wat een gedachte eigenlijk. Is er iemand, hoe knap ook, die zich kan voorstellen hoe onze aarde er toen uitzag? Deze gedachte had ik deze morgen toen ik na een koude nacht mijn ogen open deed en merkte dat er in de kamer iets veranderd was.
Het was het licht dat verraadde dat achter de gordijnen een andere wereld wachtte. Een wereld waarin alles is toegedekt met een witte laag sneeuw. Is dat opdat we even het kwaad kunnen vergeten? Ongemerkt zoeken mijn gedachten een weg naar een tijd, lang geleden, die geen mens zich ooit heeft herinnerd. Het roept beelden bij me op die ook weer vervagen. Van donker en licht, van dagen die zich aaneen rijgen in een woestenij van stenen en aarde. Ik probeer mij er geluiden bij voor te stellen. Hoe die destijds over de wereld hebben geklonken. Was het een ruisen van water dat op de stranden uitvloeide in het eeuwig durende ritme van eb en vloed? Of juist het geraas van vallende stenen? Veel was water. Misschien in de vorm van ijs of juist niet en konden de oceanen uitdijen zonder menselijke catastrofes te veroorzaken zoals nu. Simpelweg omdat er nog geen mensen waren.
de wereld….
Zo mijmerend dringt het geluid van de nieuwslezer mijn bewustzijn binnen. Ik hoor woorden die gaan over een klimaatakkoord. Er is overeenstemming, zegt de stem. Met moeite heeft men bedacht dat de CO2 uitstoot moet worden beperkt. Een mooi resultaat maar waarom mis ik dan de euforie van een paar jaar geleden toen men juichend Parijs verliet? Duidelijke doelen had men toen bereikt. Harde afspraken over cijfers. Het zou ons, De Mensheid, gaan lukken. Ook ik werd toen meegenomen in de collectieve overtuiging dat alle neuzen eindelijk dezelfde kant op wezen. Hoe is dat nu? Door het uitblijven van lovende reacties ben ik er niet meer zo gerust op. Ook al zie ik dingen om me heen die echt aan het veranderen zijn. Daar ben ik blij om natuurlijk, maar het zijn dingen die nog niet zoveel pijn doen.
Ik mijmer verder de ochtend in. De zon heeft de witte laag doen smelten. Een specht hamert op de lantaarnpaal om alvast zijn territorium af te bakenen. Sinds twee dagen is hij daar al mee bezig. Veel vroeger dan andere jaren. Voelt zo’n beestje aan dat hij anders misschien te laat is? Wie zal het weten. Ik niet. Ik denk alleen maar terug aan het allereerste begin dat miljarden jaren geleden begon. Een grote woeste leegte met geluiden die niemand ooit gehoord heeft. Oer, tot in haar diepste vezels en ik denk: laat dit in godsnaam achter ons liggen en niet voor ons. Want wat als het ons niet lukt om de klimaatverandering tegen te gaan?
lees ook van anneke: Poldertocht
©annekedejong
Leuk stukje!
Tja die klimaatverandering….wellicht te hoog gegrepen voor het individu.
Jammer dat er geen signaal gegeven wordt naar de mensen. Want hoewel iedereen zijn steentje moet bijdragen, lijkt het zo allemaal niet zo belangrijk te zijn. Ik heb het er ook altijd moeilijk mee…
Mooi geschreven.. Ben benieuwd hoe wij het gaan doen in de toekomst
Ik vind dat inderdaad nog een open deur: de CO2 uitstoot moet minder. Duh. Dat wisten we al veel langer. Ik was meer onder de indruk geweest als er praktische plannen waren.
Benieuwd hoe over 20 of 50 jaar de wereld er uit ziet…
Als we allemaal maar ons steentje bijdragen hoop ik dat we nog wat kunnen veranderen
Ik word altijd geprezen om mijn positieve houding en positieve kijk op een ander. Op het gebied van klimaatverandering gaat mij dat echt niet lukken. Ik zie het somber in