Noem me, spreek me aan: gedachten over namen

Namen, het blijft me eindeloos fascineren. Ik vind het ook wel eens jammer dat we niet gewoon om de tien jaar van naam mogen veranderen. Gewoon omdat er zoveel mooie namen zijn, dat het gewoon zonde is er maar een ( hooguit twee of drie ) van te gebruiken.

Namen kunnen ook iets over je zeggen. Het is niet ondenkbaar dat je als tiener huppelend als, laten we zeggen, Margje of Martje door het leven ging, maar als twintiger toch liever Margaretha of Martha genoemd zou willen worden. En als je dan toch bezig bent, kun je zomaar bij jezelf denken: Wat een vreselijke naam ! Moet ik echt zo heten, omdat mijn oma deze naam had en haar oma voor haar. Ga weg ! Ik wil gewoon Annelotte heten, lekker vrouwelijk.

verder denken over namen

En hoe leuk zo het niet zijn, om dan weer 10 jaar later te denken: hoe kwam ik op het ideeeeee???
Getver wat een zoetsappig naam zeg. Dat past toch echt niet bij me. Nee Robin! Dat straalt kracht uit en liefde voor de natuur. Ik ga als Robin door het leven.

Dit systeem is natuurlijk ook enorm fijn voor kinderen die van hun ouders van die mode namen hebben gekregen al Cheyenne of Sky. Die kunnen als ze tien worden gewoon zeggen: Ik wil Marie heten. Of Paulien of Roos.

Over Roos gesproken, er zijn enorm veel bloemige meisjes namen : Roos, Iris, Margriet en Madelief om er maar een paar te noemen, maar nooit eens: Paardenbloem of Tulp?  Waarom niet Lavendel of Hortensia? Kan iemand me dat even uitleggen?
Net zoals ik niet begrijp waarom de Engelsen hun dochters wel Parel en Robijn mogen noemen (in het Engels dan) en dat bij ons geen naam is?
Zo worstel ik ook met de vraag, waarom meiden wel Sterre mogen heten en Maan, maar nooit eens Zon, toch ook een hemellichaam en niet het minste…Meisjes mogen wel weer het zonnetje in huis zijn. Maar dat wordt een heel ander blog…

lees ook eens : het transgender zebrapad

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1