De nieuwscarrousel
‘Hier volgt een extra nieuwsuitzending!’
Oh jé, ergens foute boel denk ik meteen. De begintune van het extra NOS journaal dendert de kamer in. Een beeld verschijnt op mijn netvlies en triggert mijn aandachts-cellen. Geschokt buig ik mij dichter naar het scherm in de hoop de ontkenning ervan te zien als ik erop inzoom. IJdele hoop blijkt al snel. Binnen no time verandert de hele wereld. Ik zie politieauto’s, mensen die ergens heen rennen en weer terug. Ik hoor helikopters cirkelen boven mijn hoofd.
Een verslaggever verschijnt in beeld. ‘We weten niet wat er precies is gebeurd, maar we houden u op de hoogte zodra we meer weten.’ Na een uur alle berichtgeving te hebben gevolgd ben ik niet veel wijzer behalve dan dat er daar ergens achter de inmiddels geplaatste hekken iets heel ergs moet zijn gebeurd.
Ik durf niet naar buiten. Ik herkende het tentdoek meteen. Dit alles speelt zich nog geen honderd meter af van de plaats waar ik mij bevind. De zwarte auto die wordt getoond is dezelfde als die mij vanmorgen voorbij reed toen ik het winkelcentrum verliet. Het is 9 april 2011.
Iedere Alphenaar zal zich deze dag blijven herinneren. Dagenlang hangt er een beklemmende stilte in de buurt. De verslaggever van de NOS heeft zich geïnstalleerd op de picknicktafel in ons hofje. Regelmatig wordt zij door ons voorzien van koffie en thee.
Bovenstaande doet me denken aan de ontwikkeling van de nieuws-industrie in de jaren daarna. Nieuws dendert over me heen. De hele dag door. Nog voor het ene item landt ben ik er al weer drie verder. Het ene uur ben ik geschokt, het andere uur alles al weer vergeten. Tijd voor verdieping vind ik niet. Ik onthoud hoogstens wat hoogtepunten. Ik vraag me af wat dit betekent voor mijn kijk op de wereld en kom tot de conclusie dat die met de dag oppervlakkiger wordt.
Versuft word ik opgetild en meegesleurd in de onaflaatbare stroom van de verschrikkelijkste gebeurtenissen. Ze gaan maar door en door. Nemen mijn gedachten over. Weerloos volg ik de woorden die in mij rondtollen:
morgen valt de sneeuw in de zomer
is de ochtend het laatste moment voor
ik ga slapen de wereld draait door en
verder en zelfs op zijn kop lijkt alles dichtbij
door perspectief vertekend braakt de uil
haar maaginhoud in chaos sneller
dan ik denken kan volgt de dag
de nacht wordt eikel boom waaronder
kinderen nietsvermoedend blindemannetje
spelen de schrille kreet van de specht veroorzaakt kil
moment van siddering waarin
herinnering aan eerder wordt uitgewist er
rest alleen nog snelheid èn vaart èn tempo
de aardbol is op drift geraakt
en wij…
©annekedejong
Moeilijk en heftig verhaal zeg, mooi dat je er over praat.
Wat heftig! En idd blijven dat soort dingen je tot in de kleinste details bij..
Dat zijn inderdaad van die momenten die je nooit meer vergeet. Het lijkt me best angstig als zoiets letterlijk dichtbij huis gebeurt….
Ja het was best heftig, maar je voelt dan wel saamhorigheid.
Dit is mij altijd bijgebleven, verschrikkelijk zeg! Pffff… wat eng om van zo dichtbij mee te maken!
Mooi geschreven! Schokkende gebeurtenissen blijven altijd lang hangen, andere nieuwsfeiten zijn we soms inderdaad te snel vergeten…
Dat was inderdaad heel heftig en ik kan me voorstellen dat zoiets nog heftiger is als je langs de auto bent gegaan waar de dader in zat. Want je beseft dat je het zelf ook had kunnen overkomen.
Wat een heftig verhaal. Wel heel mooi verwoord.
Heftig verhaal…
Zo’n dingen blijven je bij…
xxx, Eva
http://www.evaperez.be
Wat erg was dat kan me nog goed herinneren zulke dingen blijf je altijd bij