Niet staren!
Vroeger, ( zo’n 55 jaar geleden ) toen ik een lief klein meisje was, dat nog op de basisschool zat, ging ik twee keer per jaar met mijn moeder naar Amsterdam.
Dan gingen we kleren kopen en daarna wat drinken in de Bijenkorf. Een groot feest. Niet alleen van wege de onverdeelde aandacht van mijn moeder, de nieuwe kleren en wat drinken met een taartje.
Dat was allemaal reuze fijn, maar het aller aller mooiste was die wonderlijke stad Amsterdam.
Die is niet goed bij zijn hoofd
Zo groot en zo druk en zo anders dan ik gewend was. En al die mensen! Zoveel verschillende mensen. Het gebeurde wel eens dat er iemand, luidkeels op straat in zichzelf liep te praten. Soms zelfs vloekend en tierend. “Niet staren !!”, zei mijn moeder dan. “die mijnheer is niet goed bij zijn hoofd en dat is heel zielig.”
Ik geloofde mijn moeder best wel, dus ik staarde wel, maar stiekem. Ik ben altijd een nieuwsgierige aap geweest. Het is sterker dan ikzelf ben. “Wat is dat dan”, vroeg ik me af. “Niet goed bij je hoofd zijn ?” Het ging meestal om mannen, die er wel wat vies uitzagen. Dus dat het niet leuk was om niet goed bij je hoofd te zijn, dat begreep ik absoluut.
Maar waarom praatten die mannen dan in zichzelf? Of waren ze aan de praat met een onzichtbare vriend?
Het had iets engs en fascinerends tegelijk.
Wanneer ik nu in een Metro zit, of in een Hollandse trein, of ik loop gewoon, om het even waar, ergens over straat, ik kom voortdurend mensen tegen die in zichzelf lopen te praten.
Natuurlijk weet ik dat ze niet in zichzelf lopen te praten, ze praten met iemand aan de andere kant van een onzichtbare telefoonlijn.
Toen de oortjes net op de markt waren, moest ik enorm aan dit verschijnsel wennen.
Steeds weer hoorde ik mijn moeder: “niet staren!! Die is niet goed bij zijn hoofd en dat is heel zielig!”
Ik weet inmiddels dat die mensen heel goed bij hun hoofd zijn. Maar of het niet zielig is, de grote mooie wereld buiten te sluiten…..daar ben ik nog niet over uit.
lees ook eens Je hebt klagen en klagen
Wat leuk en herkenbaar!