Bij IKEA boodschappen doen, een verhaaltje...

Zomaar een verhaaltje over twee mensen die boodschappen doen, misschien heb jij ze ook gezien…

Hij reed het parkeerterrein op. Het was weer druk. Mooi op de invalidenparkeerplaats was nog plek. Lekker dicht bij de deur. Dat schoot tenminste mooi op. Ze liep, zeg maar moeilijk. Dat was wat hem betrof, invalide genoeg. Bovendien kon hij het niet uitstaan, als hij al lang bij de auto was en zij kwam mijlen achter hem aan. Vroeger, toen hij nog rookte, was het wel prima geweest, kon hij even snel een sjekkie weg paffen. God, dat had een mens echt nodig, na twee uur Ikea.
Maar roken deed hij inmiddels niet meer. Was maar goed ook, was niet meer te betalen. Missen deed hij het wel, dat kon hij niet ontkennen.

Hij stapte de draaideur binnen en keek om. Ze was ongeveer halverwege de deur en de auto. Enfin, hij stond warm binnen.
“Koud he”, zei ze “zullen we eerst maar eens een kopje koffie drinken?”

Table of Contents

Kopje koffie bij Ikea

“Koffie? Nu al? En dan zeker straks nog een keertje?” Hij moest er niet aan denken. Oké, de koffie op de family pas was gratis, maar daar bleef het natuurlijk niet bij. Neee, daar moest dan weer een taartje bij. Of een broodje. Alsof het allemaal geen geld kost.

“Als we klaar zijn”, zei hij. Ze knikte. Ze had waarschijnlijk niet anders verwacht.
“We gaan eerst langs het beddengoed” zei ze. “De dekbedovertrekken zijn in de aanbieding en dan even langs de keukenspullen. En o ja, ik wil ook nog even bij de lampen kijken”

Hij wist een zucht te onderdrukken, pakte zo’n grote gele zak en liep achter haar aan. Hierbinnen was het niet zo erg dat hij zich aan haar tempo moest aanpassen, hier kon je toch niet doorlopen.
Hier kon je niks anders doen dan mee schuifelen en wachten tot het over was.

Ze zou hem nooit begrijpen

“Welke vind je mooier” zij ze. “Deze met die grijze hartjes of zullen we effen blauwe nemen?”
Hij had al lang geleden geleerd om direct naar de prijs te kijken als zij iets in een winkel oppakte.
Dat moest hij IKEA nagegeven, de prijzen waren overal duidelijk zichtbaar. “Die grijze “, zei hij dan ook.

Ze gooide het dekbed met de grijze hartjes in de grote gele zak. Ze zou zijn smaak wel nooit leren begrijpen. Vorige keer had hij met nadruk voor een effen dekbed gekozen, wat zij, diep in haar hart, heel saai vond. ”Kom”, zei ze opgewekt. “Nu de keukenspullen”.
Hij zuchtte en liep achter haar aan.

lees ook eens: de Ikea luister catalogus, een nieuw familiespel